«Όταν είσαι παιδί, η ζωή σου περνάει μέσα στον δρόμο.
Πόσο όμορφα ήταν τα παιδικά μου χρόνια στο δρόμο.
Η μητέρα μου ούρλιαζε…
«Έκανες τις ασκήσεις σου;»
Κι εγώ φώναζα «ναι» και την ίδια ώρα έτρεχα.
Υπήρχε μια πραγματική επείγουσα ανάγκη να ζήσουμε.
Περάσαμε ώρες παίζοντας κρυφτό, ζητωκραυγάζοντας για ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, ή παίζοντας φλίπερ στο μπαρ στον κάτω όροφο.
Έψαχνα για κέρματα στην τσέπη μου για ένα παγωτό και διαπίστωνα ότι μπορούσα να αγοράσω μόνο τα φθηνότερα, με γεύση λεμόνι.
Δεν είχαμε τίποτα και νιώθαμε ότι είχαμε τα πάντα.
Η διαφορά μεταξύ της εποχής μου και της εποχής του γιου μου…
Σήμερα τα έχουν όλα.
Προσπαθώ να μεταφέρω στον γιο μου τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσα και να του εξηγήσω ότι το να γίνεις μαλάκ… είναι πολύ απλό.
Ελπίζω να κάνει τις ανοησίες του, αλλά να τις κάνει σκεπτόμενος, με το μυαλό στην θέση του, γιατί αν πέσει ένα αγόρι, μετά, μπορείς να βάλεις μόνο μια γάζα στην πληγή, δεν μπορείς να του αλλάξεις το μυαλό.
Φραντσέσκο Τόττι
Ποδόσφαιρο παίζαμε στο προαύλιο του σχολείου αλλά και στο δρόμο, γιατί δεν υπήρχαν ακόμα τότε όλα αυτά τα γηπεδάκια που υπάρχουν σήμερα παντού.
Θυμάμαι παίζαμε έξω απο τα καταστήματα, γιατί υπήρχαν και έτοιμα δοκάρια.
Κανένας δεν χαιρόταν μ’αυτό, εκτός απο εμάς.
Πέρα απο τον θορύβο που κάναμε, ανα πάσα στιγμή μπορούσαμε να κάνουμε ζημιές αλλά κανείς μας δεν ενδιαφερόταν.
Ακούγαμε πολλά… αλλά εμείς παίζαμε κανονικά, δεν μας σταματούσε κανείς.”
Φραντσέσκο Τόττι