"Έκανα το ντεμπούτο μου με τη Ρόμα εκτός έδρας. 
Αμέσως μόλις έφτασα στη Νάπολι.
Είχα πέντε μέρες στην ομάδα. 
Θυμάμαι ότι ο Μπιάνκι, λίγες ώρες πριν τον αγώνα, με πήρε στην άκρη. 
Με ρώτησε αν ήμουν έτοιμος και απλά μου είπε να κάνω αυτό που κάνω γνώριζω.
Δεν ήμουν ο καλύτερος παίκτης, αλλά ο πιο λειτουργικός σε αυτή την ομάδα. 
Δύο εβδομάδες αργότερα κερδίσαμε τη Γιουβέντους στο Τορίνο. 
Είχαμε βρει τη σωστή ισορροπία, ένα συμπαγές μπλοκ έφερνε την μπάλα μπροστά και μετά το κέντρο φρόντιζε ο Ντιέγκο!

Με τον Ντιέγκο είχαμε μια άμεση κατανόηση. 
Με στόχευσε από την πρώτη προπόνηση. 
Αρκούσε να τον κοιτάξεις για να καταλάβει τα πάντα. 
Η αγκαλιά που σου έκανε πριν μπει στο παιχνίδι ή ο τρόπος που έκανε ζέσταμα ήταν μοναδικός. 
Σε έκανε να πιστέψεις ότι τίποτα δεν ήταν αδύνατο.

Ο Ντιέγκο με αποκαλούσε «Τότα» όπως αποκαλούσε την μητέρα του και μια παιδική του φίλη. 
Ηταν το σημάδι της άνευ όρων εμπιστοσύνης.
Εγώ, που έφτασα τελευταίος στην ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα, βρέθηκα με αυτή την ονομασία που ανήκε στο υψηλότερο συναίσθημά του, επειδή η γυναίκα Τότα ήταν η μητέρα του.

Εγώ, που είχα το προνόμιο, επειδή είχα την τύχη να παίξω δίπλα του και να είμαι φίλος του, βρέθηκα με αυτή την ετικέτα πάνω μου, τόσο γλυκιά, τρυφερή, οικεία που έδινε τη συνέπεια της οποίας κρυβόταν ο άνθρωπος  Μαραντόνα.

Πολλοί έχουν μιλήσει, πάρα πολλοί, χωρίς να τον γνωρίζουν.
Ήταν γίγαντας και όχι μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά πάνω απ' όλα εκτός.
Είχε μαγνητισμό ακόμα και όταν δεν παίζαμε, αλλά πάνω απ'όλα κουβαλούσε μέσα του τον σεβασμό προς τον καθένα μας, με τον οποίο έβαζε τον εαυτό του στο ίδιο επίπεδο, χωρίς να τον νοιάζει να είναι ο Μαραντόνα.

Άλλωστε δεν παραπονέθηκε ποτέ σε κανέναν, ούτε για φάουλ, ούτε για κακή πάσα.
Ήταν ο πρώτος που κυνηγούσε τους αντιπάλους του σε έναν αγώνα και ο τελευταίος που έφευγε από το γήπεδο στην προπόνηση. 
Του άρεσε η μπάλα γι'αυτό καθόταν στο γήπεδο.

Σε εκείνη τη Νάπολη δεν έλειπαν οι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές, υπήρχαν κάποιοι σε κάθε θέση, αλλά τη διαφορά έκανε ένα φαινόμενο που μας τα ''εξήγησε'' όλα χωρίς να μας πει ποτέ ποιος ήταν ο τρόπος για να κερδίσουμε!
Ήταν αρκετό να τον ακολουθήσει κανέις με τα μάτια του ή να πάρει ένα σύνθημα από την τρελή επιθυμία του να κατακτήσει κάτι που είχε απομείνει.
Ο Ντιέγκο ήταν το σημείο αναφοράς μας!

Παίξαμε εναντίον διαστημικών ομάδων, για παράδειγμα της Γιουβέντους και της Μίλαν.
Αλλά ήμασταν από άλλη διάσταση, γιατί ο Μαραντόνα έπαιζε μαζί μας…!''
Φραντσέσκο Ρομάνο