«Μετά την αποχώρησή μου από το ποδόσφαιρο ταξίδεψα, αφοσιώθηκα σε κάποιες δραστηριότητες στις οποίες είχα επενδύσει και τελικά χάρηκα χωρίς να είμαι υπόλογος σε κανέναν.
Χωρίς άγχος και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Το ποδόσφαιρο σου δίνει τόσα πολλά, αλλά κατά κάποιο τρόπο σου αφαιρεί την ελευθερία, αυτό που μοιάζει με χρυσό κόσμο από έξω μπορεί στην πραγματικότητα να είναι φυλακή.
Πρώτα απ 'όλα, σας παίρνει το χρόνο.
Σήμερα είναι διαφορετικά, όλα είναι πιο ήπια, γραμμικά.
Περισσότερο μελετημένα επίσης.
Οι ποδοσφαιριστές χρησιμοποιούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι αυτοί που κουβαλούν τον εαυτό τους.
Ξέρουν τι να πουν, πώς να το πουν έχουν μανατζερ που ξερουν το παιχνίδι της κοινωνικότητας.
Λιγότερο αυθόρμητο αλλά πολύ προστατευμένο.
Στα παιδιά της σχολής ποδοσφαίρου που άνοιξα στη Νάπολι, λέω πάντα...
''Μην χάνετε ποτέ το πάθος σας, τη διασκέδαση σας.
Μη χάνετς τον εαυτό σας.
Γιατί στη Νάπολι;
Είναι η πιο βραζιλιάνικη πλατεία στην Ιταλία, το μόνο μέρος όπου βλέπω ακόμα παιδιά να παίζουν στο δρόμο με οτιδήποτε.
Ποδόσφαιρο με κουτάκια, με πλαστικά μπουκάλια.
Διασκεδάζουν και βγάζουν την έμπνευση που λείπει αλλού.
Το να τους βλέπω στο δρόμο με γυρνάει πίσω στο χρόνο και με ενθουσιάζει.
Αν σκεφτούμε ότι σήμερα ένα παιδί 10-12 ετών δεν έχει δει ποτέ την εθνική ομάδα σε Μουντιάλ, γίνεται ανησυχητικό.
Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος να απομακρυνθούν οι νέοι από το ποδόσφαιρο.
Πρέπει να σκεφτούμε τους τομείς της νεολαίας και να κάνουμε πραγματικά τα νέα ταλέντα να αναπτυχθούν.
Η αγωνιστική ηλικία έχει χαμηλώσει, είναι αλήθεια, αλλά σήμερα, όταν βλέπεις έναν παίκτη 21-22 ετών, πάντα υπάρχει κάποιος που λέει «είναι νέος».
Στην εποχή μου, έκανα το ντεμπούτο μου στα 17 μου και όπως συνέβη με τον Τότι και τον Ντελ Πιέρο, στα 18-19, αν έχανα παιχνίδι, σου έκαναν επίθεση όλοι.
Δεν μου λείπει το ποδόσφαιρο, γιατί μετά έκανα πολλά άλλα ανταποδοτικά πράγματα.
Στο ποδόσφαιρο είχα μεγάλες ικανοποιήσεις και μου ήταν αρκετές.
Τα παράτησα όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να δώσω ή να λάβω σπουδαία πράγματα.
Φίλοι του ποδοσφαίρου;
Πολύ λίγοι, ακόμα και σήμερα μιλάω με τον Christian Abbiati.
Είναι αληθινός φίλος.
Οι άλλοι φίλοι είναι εκείνοι οι λίγοι από την παιδική ηλικία που δεν έπαψα να ακούω ακόμα και όταν ήμουν διάσημος ποδοσφαιριστής και ήμουν στο επίκεντρο.
Στην εποχή μου, οι ποδοσφαιριστές θεωρούνταν μύθοι,  από μονομάχοι μέχρι ροκ σταρ.
Όλοι θεωρούνταν όμορφοι, πλούσιοι και διάσημοι.
Υπήρχε υπερβολική προσοχή.»
Φραντσέσκο Κόκο