Πάρε πέντε λεπτά από το χρόνο σου για να επιστρέψεις στην παιδική σου ηλικία.

Όλα αρχίζαν έτσι.

Ποιος θα χωριστεί…???

Το τελετουργικό πριν από κάθε παιχνίδι ήταν αυτό, η στιγμή που ξεκινούσε η πρόκληση. Πολλές φορές η επιλογή των συμπαικτών ήταν αποφασιστικής σημασίας, στην αρχή διάλεγες πάντα τους καλύτερους.

Αρχηγοί ηταν οι δύο ισχυρότεροι, έτσι ώστε να είναι όλοι σίγουροι ότι δεν θα έπαιζαν μαζί και ότι  τουλάχιστον θεωρητικά το παιχνιδι  θα ήταν ισορροπημένο.

Η επιλογή των συμπαικτών  απο μόνη της ήταν μια κρίσιμη στιγμή για το αποτέλεσμα του αγώνα, αλλά και για τη φήμη όλων οσων θα συμμετείχαν.

Η στιγμή ήταν σημαντική, ειδικά γι’αυτούς που παρακαλούσαν να είναι στην ομάδα σου κι εσύ επρεπε να τους κάνεις το χατιρι και να τους διαλέξεις..

Ο πρώτος που θα διαλεγες ήταν αυτός που όλοι ήθελαν να έχουν μαζί τους, αυτος που θα μπορούσε να συνεργαστεί με τον κάθε παίκτη.

Στη συνέχεια, διάλεγες πάντα ανάλογα με τις δεξιοτήτες και την συμπαθεια.

Δεν ηταν ποτέ εύκολο να διαλέξεις, τα προβλήματα ηταν μεγάλα καθώς πολλές φορές οι φιλίες χαλούσαν εστω και για λίγες μέρες.

Ενα κρίσιμο ερωτημα…

Ποιος θα ειναι τερματοφυλακας??

Σε ένα πράγμα που όλοι συμφώνησαν, ηταν οτι ο καλύτερος ποτέ δεν θα καθόταν στο τέρμα.

 Δύο γκολ βάλουμε η φάμε κι’αλλάζουμε, εντάξει?

“Εντάξει, εντάξει” και πολλες φορες ξεχνούσαμε να αλλάξουμε τέρμα και ο άλλος συνήθιζε στην ιδέα οσο περνούσε η ωρα.

Υπήρχαν ατελείωτες μάχες και φωνές στον τερματοφύλακα ο οποίος διάλεγε να παίζει μακριά απο την εστία του σαν παγκό..

Ένα άλλο ζήτημα  το δημιουργουσαν αυτοι που ηταν παντα αργοπορημένοι και ρωτούσαν ενω το παιχνιδι ειχε ανάψει για τα καλά, αν μπορούν να παίξουν.

Συνήθως αν ήταν δύο άτομα έβαζαν ”μήλο – ρόδο” και διαλέγαμε.

Αυτός που είχε την μπάλα, ανα πασα στιγμή μπορουσε να διακόψει το παιχνίδι και να σηκωθεί να φύγει, όλες οι αποφάσεις του έπρεπε να γίνουν αποδεκτές, ειδικά αν δεν υπήρχε δεύτερη μπάλα.

Ετσι ζησανε οι περισσοτεροι.

Παάζαμε παντού… Στο πάρκο, στους δρόμους, στο πάρκινγκ, όπου μπορούσες να φτιάξεις δύο τέρματα η  ακόμα και να φανταστείς δυο τέρματα.

Στο σχολείο, οι αγώνες είχαν το ημίχρονο οταν χτυπούσε το κουδούνι για μάθημα, ενω πολλές φορές οι μάχες συνεχιζόταν μετά το σχολείο.

Ιδανικές στιγμές για μπάλα  ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές, ένα παιχνίδι με άπειρη διάρκεια κάθε μέρα, απο το πρωί μέχρι το βράδυ.

Το σημαντικό ήταν να είμαστε τουλάχιστον τέσσερις για να παίξουμε ακομα και δύο εναντίον δύο.

Φορούσαμε την φανέλα του ινδάλματος μας η οποία δεν χρειαζόταν να ειναι αυθεντική αλλά για μας ήταν ιερή και έτσι αισθανόμασταν υπερήρωες.

Αν δεν φορούσες την φανελα του ινδάλματος σου, επαναλάμβανες σε κάθε φοβερή ενέργεια που έκανες με την μπάλα, ποιος ποδοσφαιριστής είσαι και φώναζες το όνομά του, να το ακούσουν όλοι.

Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα ήταν πάντα το δοκάρι, συνήθως ποτέ δεν ξέραμε αν ένα γκολ έπρεπε να μετρήσει αν η μπάλα περνούσε ψηλά πάνω απο τα χέρια του τερματοφύλακα και υπήρχαν στιγμές όπου χάναμε πολύ ώρα μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή και να συνεχιστεί το παιχνίδι.

Ο δρόμοι, τα χωράφια, το τσιμέντο, τα αγριόχορτα, ο λάκκος ήταν το Σαν Σίρο και το Μπερναμπέου μας και τα παιδιά που δεν έπαιζαν, συνήθως μικρότερα, καθόταν και μας παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα.

Τις στιγμές που δεν παίζαμε μπάλα, το θέμα μας ήταν το παιχνίδι, το ποιος κέρδισε τις περισσότερες φορές, τα γκολ που μπήκαν, ποιος έπαιξε καλά ενω δεν το περίμενες και άλλα πολλά.

Πολλές φορές κάναμε πλάκα και άλλες φορές μαλώναμε για να υπερασπιστούμε το γεγονός οτι η ομάδα μας ηταν καλύτερη.

Ενώ τα έκανες όλα αυτά, ήλπιζες να φορέσεις την αυθεντική φανέλα της ομάδας σου μια μέρα, με το επώνυμο σου πίσω και να γίνεις εσύ είδωλο.

Το παιχνίδι τελείωνε οταν κάποιος έφευγε επειδή είχε αργήσει.

Αυτό ήταν το σήμα.

Του φωνάζανε οι γονείς του, ”το φαγητό είναι έτοιμο, δεν θα σ’αφήσω αύριο να βγεις…”

Και ξόδευες όλο τον χρόνο σου στο σπίτι να παρακαλάς για να σ’αφήσουν να βγεις και την άλλη μέρα και ορκιζόσουν οτι θα γυρίσεις νωρίς, πριν νυχτώσει και έπλεκες το εγκώμιό σου για το πόσο καλός είσαι και οτι σκόραρες ένα γκολ απίστευτο και οτι χωρίς εσένα δεν μπορεί να παίξει η ομάδα σου γιατί είσαι ο καλύτερος.

Λείπουν εκείνες οι μέρες, οι μέρες που κλώτσαγες την μπάλα με τους φίλους σου όλη την ώρα, όπως και οι συζητήσεις καθισμένοι στο πεζοδρόμιο, εξηγώντας ο ένας στον άλλον τα κατορθώματά του.

Υπήρχε μαγεία στον αέρα, υπήρχε η μαγεία των ονείρων, η επιθυμία να κάνεις αυτό που είδες στην τηλεόραση, υπήρχε η μαγεία του ποδοσφαίρου, δεν έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα οτι τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Δύσκολα βλέπεις παιδιά να παίζουν μπάλα στις γειτονιές, δεν ακούς κανέναν να φωνάζει “γκολ” με το παθος εκε’ινων των χρόνων, δεν υπάρχουν τα ματωμένα γόνατα τα οποία ματώναν για να σώσουν ένα σίγουρο γκολ.

Νολσταλγείς αυτά τα χρόνια, τα γκολ που έβαλες, τα παιχνίδια που έπαιξες, γιατι στην παιδική ηλικία ήμασταν όλοι φαινόμενα.

Είμαστε οι αναμνήσεις μας, είμαστε αυτά που έχουμε περάσει και έχουμε περάσει ενα μεγάλο μερος της ύπαρξής μας πίσω από μια μπάλα.

Τα θυμόμαστε όλα, γελάμε και ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο, στις αναμνήσεις μας, στις προκλήσεις μας, στα γκολ και στις βεντέτες με τις γειτονιές…