”Με τον Σιμόνε όταν ήμασταν μικροί παίζαμε πάντα στο σπίτι και οι γονείς μας ήταν σε απόγνωση, ειδικά η μητέρα μου.

Είχαμε μια σοφίτα και εκεί παίξαμε χίλια παιχνίδια με μια μπάλα φτιαγμένη από κάλτσες.

Η μία πόρτα ήταν στο μπάνιο και η άλλη δίπλα στο τζάκι, όπου υπήρχε ρωγμή.

Έτσι περνούσαμε κάθε απόγευμα. Παιχνίδια τόσο έντονα που κάποτε, παίζοντας ξυπόλητος, έσπασα το μετατάρσιο.

Παίζαμε έτσι για πλάκα και αυτό πρέπει να κάνουν οι σημερινοί νέοι γιατί αν παίξεις απλά για να γίνεις πρωταθλητής είναι πιο εύκολο να χάσεις.

Όλα κάποτε ήταν πιο απλά και πιο όμορφα.

Ο πατέρας μου ήταν σπουδαίος αθλητής, μας πήγε σαν παιδιά, να δούμε το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Εκείνη την ημέρα ο αδερφός μου κι εγώ τρέμαμε καθώς μπαίναμε στο Σαν Σίρο για πρώτη φορά.

Θα γυρίζαμε πολλές φορές, στο γήπεδο, ως παίκτες, ως αντίπαλοι, ως προπονητές.

Αλλά αυτά τα δύο ενθουσιασμένα παιδιά, τότε, δεν μπορούσαν να το ξέρουν”.

Φιλίπο Ιντζάγκι