” Έπαιζα στην ομάδα νέων όταν ο Μαραντόνα ήταν στη Νάπολι.
Όταν πήγα να προπονηθώ μαζί του, έκανε την διαφορά, ακόμα κι’εκεί, απίστευτος.
Επαιξα με όλους, τους αντιμετώπισα όλους.
Για μένα ο Μαραντόνα είναι ο καλύτερος.
Ο μόνος που τον έχει πλησιάσει είναι ο Ρονάλντο, ο Βραζιλιάνος, ο οποίος είχε πολλούς και δύσκολους τραυματισμούς.
Το δυνατό του σημείο, πέρα απ’όλα τ’άλλα, ήταν η στάση του.
Είχε αυτόν τον τρόπο να βρίσκεται πάντα στο γήπεδο με το στήθος έξω, μπροστά.
”Δεν φοβάμαι” έτσι σου έλεγε η στάση του σώματος του.
Μια στάση που έδινε ασφάλεια στους συμπαίκτες του.
Ακόμα κι αν υπήρχε κάποιο λάθος, δεν χρειαζόταν να μιλήσει.
Ήταν το σώμα του που έδινε κατευθύνσεις.
Εβγαζε μια απίστευτη αύρα, απίστευτη θετικότητα στους συμπαίκτες του, καθώς και σε εμάς τους οπαδούς.
Αυτός είναι ο λόγος που οι αντίπαλοί του, τον φοβόταν πολύ.
Πάντα έδειχνε αλλά και ήταν ο ισχυρότερος.
Ο Μαραντόνα είναι o Θεός για τον λαό της Νάπολι.
Άλλαξε την ιστορία.
Oγδόντα χρόνια υποφέραμε, παλεύαμε να αποφύγουμε τον υποβιβασμό.
Σε επτά σεζόν μ’ εκείνον, κερδίσαμε δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο UEFA, δύο Κύπελλα Ιταλίας.
Είμαι οπαδός κι εγώ και το να ζήσω εκείνα τα χρόνια με τον Μαραντόνα ήταν απίθανό.
Το να είμαι στο γήπεδο όταν κερδίσαμε το πρωτάθλημα, ήταν κάτι το φανταστικό.”
Φάμπιο Καναβάρο
