Το 1980 ο Τζον Χιούστον αποφάσισε για πρώτη φορά στην τεράστια καριέρα του να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο.
O καταξιωμένος Αμερικάνος σκηνοθέτης ήθελε να γυρίσει μια δική του εκδοχή του «Αγώνα του Θανάτου», την ιστορία δηλαδή του παιχνιδιού που έπαιξαν κάποιοι Ουκρανοί φυλακισμένοι ποδοσφαιριστές με μια ομάδα επιλέκτων των Ναζί.
Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα οι άνθρωποι της παραγωγής κατάφεραν να προσελκύσουν μερικά μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου, όπως είναι ο Μάικλ Κέιν και ο Σιλβέστερ Σταλόνε αλλά και του ποδοσφαίρου, με προεξέχοντες τους Πελέ, Μπόμπι Μουρ και Οσβάλντο Αρντίλες.
Το μόνο που έμενε ήταν να βρεθούν οι ηθοποιοί που θα έπαιζαν τους δεύτερους ρόλους.
Για να είναι πιο αληθοφανείς οι σκηνές που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο η παραγωγή προτιμούσε να συμπληρώσει το καστ με κανονικούς ποδοσφαιριστές, γι’αυτό και επικεντρώθηκε στις ομάδες του αγγλικού πρωταθλήματος.
Σε μια από τις συσκέψεις που έγιναν κάποιος πρότεινε να προσεγγιστεί η Ίπσουιτς.
Η πρόταση του υπερψηφίστηκε, οι επαφές έγιναν μέσω του προπονητή της και το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, την ώρα που οι ποδοσφαιριστές όλων των άλλων ομάδων έκαναν τις διακοπές του, εφτά μέλη της Ίπσουιτς πέρασαν μερικές εβδομάδες στη Βουδαπέστη, όπου και γυρίστηκε το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ.
Ο αμυντικός Ράσελ Όσμαν διηγείται: “Μια μέρα μας φώναξε o προπονητής στα αποδυτήρια και μας είπε ότι αν δεν έχουμε κανονίσει κάτι για το καλοκαίρι μπορούμε να λάβουμε μέρος στα γυρίσματα μιας ταινίας. Ήμουν ελεύθερος τότε και δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, οπότε πήγα”.
Η συμβολή των ποδοσφαιριστών στην ολοκλήρωση της αποδείχτηκε καθοριστική. Κάποιοι εξ αυτών ανέλαβαν κανονικούς ρόλους με αρκετές ατάκες.
“Νομίζαμε πως απλά θα συμμετέχουμε σαν κομπάρσοι σε κάποιες σκηνές με ποδόσφαιρο και ξαφνικά βρέθηκα να κάνω διάλογο πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μάικλ Κέιν” θυμάται ο Όσμαν.
Κάποιοι βοήθησαν ώστε οι φάσεις του αγώνα να είναι όσο πιο πειστικές γίνεται “Για να γυριστούν οι ποδοσφαιρικές σκηνές ο Μπόμπι Μουρ και ο Πελέ έπιασαν τον σκηνοθέτη και του είπαν «εμείς θα σου πούμε ακριβώς τι πρέπει να κάνεις, εσύ απλά να έχεις έτοιμες τις κάμερες» και κάποιοι ντούμπλαραν τους κανονικούς ηθοποιούς στις περιπτώσεις που έπρεπε να παίξουν μπάλα.
Ο τερματοφύλακας Λόρι Σίβελ πήρε αναγκαστικά μεταγραφή στην πλευρά των ναζί, γιατί ο Χιούστον θεωρούσε ότι η φωνή του δεν ήταν πολύ καλή για το ρόλο του τερματοφύλακα των συμμάχων. Έναν ρόλο που, όπως όλοι ξέρουμε, ανέλαβε στο δεύτερο μισό της ταινίας ο Σταλόνε. Η περίοδος των γυρισμάτων δεν ήταν και η καλύτερη για τον πρώην «Ρόκι». Αρχικά έχασε 100 δολάρια σε ένα στοίχημα με τον αμυντικό Κέβιν Μπίτι για το ποιος θα κερδίσει σε μια κόντρα δύναμης στο μπρα ντε φερ.
Στη συνέχεια έλαβε αρνητική απάντηση στο κάπως παράλογο αίτημα του να πετύχει αυτός το κρίσιμο γκολ παραβλέποντας τη μικρή τεχνική λεπτομέρεια πως ήταν τερματοφύλακας. Και το κακό τρίτωσε όταν σε μια στιγμή χαλάρωσης δέχτηκε να κάτσει κάτω από την εστία για να τεστάρει τις ικανότητες του ο Πελέ: “Από εκείνη την ταινία μου έχει μείνει ενθύμιο ένα σπασμένο δάχτυλο, όταν προσπάθησα να αποκρούσω ένα πέναλτι του Πελέ.
Φορούσε ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια και σε συνδυασμό με τη μπάλα, που ήταν δυο φορές πιο βαριά από τις σημερινές, ήταν σαν να σε βαρούσε με κανόνι.
Ήθελε να με δοκιμάσει και το μόνο που σκέφτηκα ήταν «σιγά, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι». Μου είπε ακριβώς πού θα στείλει τη μπάλα και παρ’όλο που ήξερα, δεν πρόλαβα να κουνηθώ.
Την έστειλε ακριβώς στο σημείο που είπε.
Τότε δοκίμασε ξανά, η μπάλα τρύπησε τα δίχτυα και έσπασε ένα παράθυρο από τους στρατώνες στους οποίους κάναμε το γύρισμα.
Το μόνο που μπόρεσα να εκστομίσω ήταν ένα «πλάκα μου κάνεις!»”.
Στις 31 Ιουλίου 1981 έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ η ταινία «H μεγάλη απόδραση των 11».
