Ο Ρομάιν Μολίνα, αποκαλύπτει για τον Εντινσον Καβάνι.
”Μια μέρα, ο Καβάνι, έκανε μια φωτογράφηση για τον οίκο Hugo Boss.
Στο τέλος, ο Καβάνι ζήτησε να αγοράσει ένα κοστούμι που του άρεσε.
Ο φωτογράφος του είπε ότι μπορούσε να το κρατήσει, χωρίς να πληρώσει και ο λαγαριασμός θα πήγαινε στη Παρί.
Ο Καβάνι αρνήθηκε να του πληρώσει η ομάδα το κοστούμι και το αγόρασε απο άλλο κατάστημα, ωστε να το πληρώσει ο ίδιος.
Στο Hugo Boss ήταν η πρώτη φορά που κάποιος παίκτης της Παρί, κάνει κάτι τέτοιο.
Τις περισσότερες φορές έτρωγε με τους υπαλλήλους του συλλόγου, όχι με τους συμπαίκτες του.
Ενώ βοηθούσε τις καθαρίστριες και τους εργαζόμενους στην ομάδα, γιατί μπορούσαν να του μιλάνε άνετα για τα προβλήματα τους.
Ο Καβάνι στη γενέτειρά του στο Σάλτο κατά τη διάρκεια των διακοπών του, ζει όπως όλος ο κόσμος και βοηθάει πάντα τους ανθρώπους του τόπο του.
Ταξιδεύει με το λεωφορείο και δεν έχει ίχνος βεντετισμού.
Όταν κερδίζεις δεκαέξι εκατομμύρια τον χρόνο, δεν είναι συνηθισμένο αυτό.”
Όταν έπαιζε στη Νάπολι ο Έντινσον Καβάνι, βοήθησε έναν άστεγο που στεκόταν τακτικά μπροστά σε σούπερ μάρκετ, να ορθοποδήσει, να βρει δουλειά και να συνεχίσει την ζωή του.
Μια μέρα ο Καβάνι, όταν πήγε για ψώνια στο σουπερ μάρκετ, συνάντησε τον συγκεκριμένο άνθρωπο για πολλοστή φορά και τον κάλεσε για φαγητό στο σπίτι του, έμαθε γι’αυτόν και προσφέρθηκε να σταθεί στήριγμα.
”Οι ποδοσφαιριστές ζουν σε ένα παράξενο περιβάλλον.
Σε ένα σύννεφο, σε μια φούσκα.
Όχι βέβαια όλoι, δεν γενικεύω.
Ωστόσο, συχνά ξεχνάμε ότι υπάρχει ένα μέλλον το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Το ποδόσφαιρο σε πιάνει, σε αρπάζει, σε παρασύρει, ειδικά σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Φήμη, μέσα ενημέρωσης, οπαδοί, κοινωνικά δίκτυα, πολυτέλεια…
Όλα αυτά συχνά δεν σου επιτρέπουν να δεις τη ζωή όπως πραγματικά είναι.
Αλλά τότε κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι θέλεις πραγματικά να δώσεις στο μέλλον ένα διαφορετικό νόημα. “
Έντινσον Καβάνι
