”Eιμαι ευγνώμων στην Tζένοα, στην Σαραγόσα και φυσικά στην Ιντερ, που μου έδωσαν τόσα πολλά, αλλά το σπίτι μου είναι εδώ, το ”Juan Domingo Peron” σπίτι μου είναι η Ρασίνγκ.
Οι αγώνες είναι πολύ περισσότερο από το να κερδίζεις ή το να χάνεις.
Είναι ένας ισχυρός δεσμός, μια παιδική τρέλα, μια ευχάριστη ανάμνηση.
Είτε το πιστεύεις, είτε δεν το πιστεύεις, μόνο αν το ζήσεις ξέρεις.
Παρολ’αυτά, συνηθίζω συχνά κατά τη διάρκεια της νύχτας να σκέφτομαι οσα έζησα στην Ιντερ.
Με αγάπησαν, τραγουδούσαν για μένα, έβγαζαν τρελό συναίσθημα σε κάθε μου γκολ, ζούσα ένα όνειρο κάθε φορά που άγγιζα την μπάλα.
Ποτέ δεν θα σταματήσω να ευχαριστώ την Ιντερ μου.”
Ντιέγκο Μιλίτο
Στο αντίο του Ντιέγκο Μιλίτο στην Ράσινγκ και στο ποδόσφαιρο γενικότερα…Το ποδόσφαιρο έχει δύναμη, η οποία δύναμη προέρχεται απο το συναίσθημα και το δέσιμο με την φανέλα.
Αυτή η εικόνα, μπορεί να περιγράψει όσο καλύτερα γίνεται την δύναμη του ποδοσφαίρου.
Δύο μικροί φίλοι της Ρασινγκ, σκαρφαλωμένοι στις πατερίτσες του ενός παιδιού που δεν έχει πόδι, δηλώνουν παρών.. επειδή δεν γινόταν να χάσουν το αντίο του ”Πρίγκιπα”.
