“Ο τρόπος με τον οποίο έλαβα αγάπη εκεί, δεν υπάρχει ίσως οπουδήποτε στον κόσμο.

Σέβομαι και αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους και θα το κάνω για μια ζωή.

Είναι απίστευτο ότι μετά από μερικά λεπτά από την άφιξή μου υπήρχαν περισσότεροι από 70 χιλιάδες άνθρωποι για να με υποδεχτούν στο γήπεδο.

Ναι, για να πουν ένα γεια σε έναν κύριο που ονομάζεται Ντιέγκο Μαραντόνα, που παίζει ποδόσφαιρο “.

5 Ιουλίου 1984.
Ο Ντιέγκο Μαραντόνα καταφτάνει στη Νάπολι.

′′Κλαούντια, κοίτα, τα πόδια μου τρέμουν.

Είναι μια ομάδα που σώθηκε από τον υποβιβασμό και με υποδέχονται πιστεύοντας ότι μπορούμε να είμαστε πρωταθλητές…

Και θα είμαστε πρωταθλητές, είναι η υπόσχεσή μου, στην πόλη της Νάπολι, γι’αυτή την υποδοχή.”

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, προς την συζύγο του Κλαούντια, μετά την υποδοχή που του επιφύλαξαν οι Ναπολιτάνοι.

To ”10” πίσω στην πλάτη σου.

Η λάσπη κολλημένη παντού, απο τα συνεχόμενα φάουλ που σου έκαναν και απο το παθος της διεκδίκησης.

Τους έκανες όλους τρελούς εκεί πίσω.

Αυτοί εναντίον σου, εσύ μόνος εναντίον τους.

Ο αιώνιος αγώνας μεταξύ του 10 και της άμυνας.

Στόχος τους είναι να σου πάρουν την μπάλα που αγαπάς, αλλά δεν σε νοιάζει τίποτα, γρήγορα θα καταλάβουν ποιος κάνει κουμάντο στο γήπεδο.

Δεν θα ξεχάσουν τον αριθμό που κουβαλάς.

Πόση ποίηση κουβαλάει το 10…