“Ma chi è? Ma chi è? Diego Fuser! Diego Fuser! Si trasforma in un razzo missile…”

"Ποιος είναι; Ποιος είναι; Ντιέγκο Φούζερ! Ντιέγκο Φούζερ! Μετατρέπεται σε πύραυλο..."
Έτσι τραγούδησαν οι οπαδοί της Λάτσιο προς τιμήν του Ντιέγκο Φούζερ, ενός εξτρέμ που μεγάλωσε στο Τορίνο και στη συνέχεια μετακόμισε στο Μιλάνο των ανίκητων όπου κέρδισε σχεδόν τα πάντα.
Αργότερα, η αναζήτηση ενός πιο σημαντικού ρόλου τον οδηγεί στη Λάτσιο όπου γίνεται είδωλο και αρχηγός της ομάδας.
Ακόμη και στην Πάρμα ο Φούζερ έκανε σπουδαία πράγματα, αφήνοντας την εικόνα ενός εξτρέμ που απολάμβανε να αφήνει πίσω του τους αντίπαλους αμυντικούς και μετά να σερβίρει ασίστ στους επιθετικούς.
Αλλά μετά η ζωή τον χτύπησε σκληρά.
Το χειρότερο πλήγμα που μπορεί να δεχτεί ένας άντρας και ένας πατέρας, το 2011, μετά από μακροχρόνια ασθένεια, ο γιος του Matteo πέθανε.
Ένας τεράστιος πόνος από τον οποίο φαινόταν αδύνατο να ξεφύγει.
Ο Ντιέγκο όμως αποφάσισε ότι για να τον αφήσει λίγο πίσω, όπως έκανε με τα αντίπαλα μπακ, έπρεπε να καλλιεργήσει ένα παιδικό όνειρο.
Με κάποιους φίλους έφτιαξε μια πίστα για τηλεκατευθυνόμενα αυτοκίνητα, στα «ερείπια» ενός παλιού γηπέδου ποδοσφαίρου.
Μια πίστα και πολλά αυτοκίνητα που βρυχώνται για να χαρεί ο «μικρός Ντιέγκο» μέσα του και να χαρεί και ο Ματέο που δεν θα χάσει αγώνα από εκεί ψηλά...