«Μεγάλωσα μαζί του.

Όταν ήμουν δώδεκα ετών, είδα την Αργεντινή να κερδίζει το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1986.

Όταν κερδίσαμε, στη γειτονιά μου όλοι πήγαν να γιορτάσουν και αργότερα όταν τον γνώρισα, ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος.

Οταν σου μιλούσε ένιωθες κάτι ξεχωριστό.

Με πήρε τηλέφωνο, ήρθε στο Μιλάνο για να παρακολουθήσει έναν αγώνα της Ίντερ.

Μετά το παιχνίδι πάω σπίτι, ήταν με τον Κίλι Γκονζάλεζ και τον Χούλιο Κρουζ, με παίρνει τηλέφωνο το βράδυ και μου λέει ότι ήθελε να πάει να φάει στο εστιατόριό μου.

Ενημερώνω την οικογένεια, φτάνουμε και όλα ήταν έτοιμα αλλά δεν ήταν εκεί.

Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι τσαντίστηκε γιατί ο οδηγός δεν έβρισκε το εστιατόριο.

Ήταν ένα χιλιόμετρο μακριά μου, οπότε πάω να τον πάρω…

Στεκόταν ακουμπισμένος σε ένα φανάρι στο Μιλάνο.

Μπαίνει στο αυτοκίνητό μου, τσαντίστηκε σαν θηρίο, δεν ήθελε να πάει με τον οδηγό.

Μια άλλη φορά έπαιξα ένα φιλανθρωπικό παιχνίδι για το ίδρυμά μου στο Μπομπονέρα, με σαράντα χιλιάδες κόσμο.

Και, ξαφνικά, ο Ντιέγκο φτάνει στο Μπομπονέρα…

Δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτό!

Φοράει τα παπούτσια του και παίζει, αυτός ήταν.

Μιλάμε για τον Μαραντόνα, είχε αυτές τις χειρονομίες απλότητας που σε έκαναν να νιώθεις καλά».

Χαβιέρ Ζανέτι