“Θα παίξω στο σκοτάδι”.
“Αρχίζω να αφηγούμαι τα απομνημονεύματά μου από την Αβάνα…
Τελικά, αποφάσισα να τα πω όλα.
Είναι παράξενο, μετά από όλα όσα έχω πει στη ζωή μου.
Αισθάνομαι ότι δεν έχω αποκαλύψει τα πιο σημαντικά πράγματα.
Θα θυμηθώ τα πάντα εκείνη τη στιγμή που θα καπνίζω το κουβανέζικο πούρο μου.
Είναι ωραίο να εξομολογείσαι όταν είσαι καλά στην υγεία σου και παρά τα λάθη που έκανα, δεν αισθάνομαι την ανάγκη να μετανιώσω.
Ξέρετε πώς ξεκίνησε η ιστορία;
Ήθελα να παίξω, αλλά δεν ήξερα πού θα έπαιζα.
Ξεκίνησα ως αμυντικός και μου άρεσε πολύ να παίζω ως λίμπερο, ακόμα και σήμερα, αν και τώρα φοβούνται για μένα που παίζω για να μην εκραγεί η καρδιά μου.
Ως λίμπερο, μπορείς να δεις τα πάντα από πίσω- όλο το γήπεδο απλώνεται μπροστά σου. Είσαι ο αρχηγός της ομάδας σου, αλλά η ιδέα μου ήταν να τρέχω πίσω από τη μπάλα, να την ελέγχω.
Το άγγιγμα της μπάλας μου δίνει μια απαράμιλλη εσωτερική γαλήνη, ακόμα και σήμερα.
Δώσε μου την μπάλα και θα την απολαύσω.
Δώστε μου την μπάλα και αφήστε με να κάνω αυτό που κάνω καλύτερα, οπουδήποτε στο γήπεδο και θα το απολαύσω, ακόμα κι αν είναι στο Maracanã ή στο Wembley, μπροστά σε 100.000 θεατές.
Η μητέρα μου είχε έναν όρο , αν πας να παίξεις στο δρόμο, να επιστρέψεις μέχρι τις πέντε που πέφτει ο ήλιος.
Της το υποσχόμουν αυτό.
Θα έβγαινα στις δύο η ώρα και δεν θα σταματούσα να παίζω ακόμα και αν έδυε ο ήλιος.
Τίποτα άλλο δεν είχε σημασία για μένα.
Θα εξαντλούσαμε τους εαυτούς μας παίζοντας μέχρι τις επτά η ώρα, μετά θα σταματούσαμε να πιούμε νερό στο σπίτι κάποιου και μετά θα επιστρέφαμε να παίξουμε στο απόλυτο σκοτάδι.
Κάποιοι θα έμεναν έκπληκτοι και θα ρωτούσαν:
“Αλήθεια παίζει κάποιος στο σκοτάδι;”.
Ναι, εγώ, το κάθαρμα… Θα συνεχίσω να τρέχω πίσω από την μπάλα.
Ακόμα και τις μέρες του σχολείου, ακόμα και όταν η μητέρα μου με έστελνε να αγοράσω κάτι, εγώ θα έψαχνα μια μπάλα.
Και αν δεν την έβρισκα, θα άρπαζα ένα πορτοκάλι ή μια μπάλα απο χαρτί και θα την κλωτσούσα με τα πόδια μου μέχρι το σπίτι.
Το πρώτο και πολυτιμότερο δώρο στη ζωή μου ήταν μια μπάλα ποδοσφαίρου, που μου χάρισε ο ξάδελφός μου όταν ήμουν τριών ετών.
Κοιμόμουν αγκαλιάζοντάς την.
Ήμουν επαγγελματίας από μικρή ηλικία, ανήκα πάντα στην ομάδα που με διάλεξε πρώτη. Μερικές φορές ο πατέρας μου δεν με άφηνε να βγω έξω για να παίξω και έκλαιγα σαν τρελός.
Ήταν δύσκολο να τον πείσω.
Ήθελε να σπουδάσω, αλλά η μητέρα μου με άφηνε πάντα να παίζω.
Δεν κατηγορώ τον πατέρα μου…
Σκοτωνόταν δουλεύοντας για να θρέψει εμένα και τα αδέλφια μου, ενώ εγώ έσκιζα τα παπούτσια μου παίζοντας.
Ο Δον Ντιέγκο είναι ο πιο ευγενικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ.
Αν μου ζητούσε να του φέρω τον ουρανό, θα τον έφερνα γι’ αυτόν και τη μητέρα μου.
Μεγάλωσα δυνατός, αλλά πάντα έλεγα ότι δεν θέλω να γίνω πρότυπο ή παράδειγμα για κανέναν.”
Ντιέγκο Μαραντόνα
