”Ο Μαραντόνα είναι το ποδόσφαιρο.

Ήταν και θα είναι ο κορυφαίος.

Η πιο χαρούμενη μέρα της βδομάδας ήταν η Κυριακή επειδή έτρωγα πίτσα και έβλεπα τον Μαραντόνα να παίζει για τη Νάπολι.

Ήμουν μαγεμένος από το στυλ παιχνιδιού του Ντιέγκο, το πάθος του, τα πάντα που εξέπεμπε.

Αυτός ήταν πλέον ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει μια Κυριακή πριν παίξω κι εγώ μετά…

Όταν έφτασα στην εθνική ομάδα, ο Ντιέγκο ήταν υπέροχος.

Αλλά ποτέ δεν έκανε την προσωπικότητά του να ζυγίζει περισσότερο.

Μας σεβόταν όλους.

Ακόμα κι αν μαλώναμε κάθε τόσο.

Μου άρεσε να ξεφεύγω μέσα στο παινχίδι για να ψάξω για το γκολ, μου έλεγε συχνά να μένω στη μεσαία γραμμή.

Μια μέρα στην εθνική ομάδα, σε έναν αγώνα, έκανα ένα σουτ από τα τριάντα μέτρα.

Ο Ντιέγκο γυρίζει και μου λέει…

-Τσόλο, πόσα γκολ έβαλες από αυτή την απόσταση;»

-Κανένα Ντιέγκο.

-Λοιπόν τι στο διάολο κάνεις??

Από εκείνη την ημέρα και μετά δεν ξανασούταρα από μακριά.

Ο Ντιέγκο ήταν έτσι, αυθόρμητος και γνήσιος.

Αλλά μας βοηθούσε πολύ.

Στη Σεβίλλη ήταν ο μόνος που με κάλεσε για φαγητό στο σπίτι, με έκανε να νιώθω λιγότερο μόνος».

Ντιέγκο Σιμεόνε