”Ο μηχανισμός της εξουσίας τον είχε στο μάτι.

Αυτός τους
τα έσουρνε έξω από τα δόντια· αυτή η συμπεριφορά έχει
το τίμημά της, η τιμή πληρώνεται τοις μετρητοίς και χωρίς
έκπτωση.

Και ο ίδιος ο Μαραντόνα τους έκανε δώρο τη δικαιολογία, εξαιτίας αυτής της αυτοκτονικής του τάσης να προσφέρεται στο πιάτο στους πολλούς εχθρούς του και εξαιτίας αυτής της παιδικής ανευθυνότητας που τον σπρώχνει να πέσει σε όποια παγίδα του στήσουν.

Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι που τον κυνηγάνε με τα μικρόφωνά
τους του προσάπτουν την αλαζονεία του και τα ξεσπάσματα θυμού του, και τον κατηγορούν ότι μιλάει υπερβολικά.

Δεν έχουν άδικο· αλλά δεν είναι αυτό που δεν μπορούν να του συγχωρήσουν, στην πραγματικότητα δεν τους αρέσουν αυτά που λέει μερικές φορές.

Αυτός ο κοντός ετοιμόλογος και τσαμπουκάς έχει τη συνήθεια να χτυπάει στα ψηλά.

Το 1986 και το 1994, στο Μεξικό και στις ΗΠΑ, κατήγγειλε την πανίσχυρη δικτατορία της τηλεόρασης, που υποχρέωνε τους παίκτες να ξεθεώνονται το μεσημέρι και να τηγανίζονται στον ήλιο, αλλά και σε χίλιες και μία άλλες ευκαιρίες, σε όλη τη διάρκεια της ταραγμένης σταδιοδρομίας του, ο Μαραντόνα είπε πράγματα που τάραξαν το τέλμα.

Δεν ήταν ο μοναδικός ατίθασος ποδοσφαιριστής, αλλά η φωνή του έδωσε παγκόσμιο συντονισμό στα πιο ανυπόφορα ερωτήματα: Γιατί δε διέπουν το ποδόσφαιρο οι οικουμενικές αρχές του εργατικού δικαίου;

Αν είναι φυσιολογικό ο κάθε καλλιτέχνης να γνωρίζει τα κέρδη του σόου που προσφέρει, γιατί οι ποδοσφαιριστές δεν μπορούν να γνωρίζουν τους μυστικούς λογαριασμούς της πλούσιας πολυεθνικής του ποδοσφαίρου;

Ο Χαβελάνζε σωπαίνει, απασχολημένος με άλλες αναγκαιότητες,
και ο Γιόζεφ Μπλάτερ, γραφειοκράτης της fifa , που δεν άγγιξε ποτέ του μπάλα, αλλά κυκλοφορεί με λιμουζίνες των οκτώ μέτρων και με μαύρο οδηγό, περιορίζεται στο σχόλιο:
”Ο τελευταίος αστέρας της Αργεντινής ήταν ο Ντι Στέφανο”.

‘Οταν ο Μαραντόνα αποβλήθηκε επιτέλους από το Παγκόσμιο
Κύπελλο του ’94, τα γήπεδα έχασαν τον πιο φασαριόζικο απείθαρχο.

Έχασαν επίσης έναν εκπληκτικό ποδοσφαιριστή.

Στο Μουντιάλ του ’90 ο Μαραντόνα, με το ένα του πόδι πρησμένο σαν νταούλι, κατάφερνε κουτσά στραβά να οδηγεί την ομάδα του.

Το ταγκό ακουγόταν με το ζόρι.

Αφού η Αργεντινή έχασε από το Καμερούν και έφερε ισοπαλίες με την Ιταλία και
τη Ρουμανία, κόντεψε να χάσει από τη Βραζιλία.

Οι Βραζιλιάνοι έλεγχαν όλο το παιχνίδι, μέχρι τη στιγμή που ο Μαραντόνα, παίζοντας με ένα πόδι, ξέφυγε από τρεις στο κέντρο του γηπέδου και πέρασε την μπάλα στον Κανίγια, που έφτασε στο γκολ σαν αστραπή.

Στον τελικό η Αργεντινή αντιμετώπισε τη Γερμανία, όπως και στο προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Όμως αυτή τη φορά κέρδισε η Γερμανία με 1-0 χάρη σε ένα αόρατο πέναλτι και τη σοφή τεχνική διεύθυνση του Μπεκενμπάουερ.

Ο Μαραντόνα είναι ανεξέλεγκτος όταν μιλάει, αλλά είναι ακόμα περισσότερο ανεξέλεγκτος όταν παίζει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μπορεί να προβλέψει τις διαβολιές αυτού του εφευρέτη εκπλήξεων, που δεν επαναλαμβάνεται ποτέ και ικανοποιείται αποδιοργανώνοντας τους υπολογιστές.

Δεν είναι ένας γρήγορος παίκτης, ένα ταυράκι με κοντά πόδια, αλλά έχει την μπάλα ραμμένη στο πετσί του και έχει μάτια σε όλο του το κορμί.

Μπορεί να τελειώσει ένα παιχνίδι με έναν κεραυνό
με την πλάτη του γυρισμένη στο τέρμα, ή δίνοντας μια απίθανη πάσα από μακριά, όταν είναι κυκλωμένος από χιλιάδες πόδια αντιπάλων· και δεν υπάρχει άνθρωπος να τον σταματήσει όταν αρχίζει να ντριπλάρει αντιπάλους.

Στο ψυχρό ποδόσφαιρο του τέλους του αιώνα μας, που απαιτεί να κερδίζεις και απαγορεύει να απολαμβάνεις το παιχνίδι, ο άνθρωπος αυτός είναι ένας από τους λίγους που αποδεικνύουν ότι η φαντασία μπορεί και αυτή να είναι αποτελεσματική.

Εδουάρδο Γκαλεάνο… Το ποδόσφαιρο στην σκιά και στο φως