“Aκόμα θυμάμαι το παιχνίδι με την Αργεντινή για το Μουντιαλ του 1998, προφανώς εύχομαι να μην συνέβαινε ποτέ ότι έγινε με τον Σιμεόνε.
Αντέδρασα σαν παιδί.
Νομίζω ότι έκλαιγα για πέντε με δέκα λεπτά αφου αποβλήθηκα.
Με απειλούσαν για χρόνια…
Η δύναμη της οικογένειας, αυτό με κράτησε.
Και στο παιχνίδι με την Ελλάδα, στο Ολντ Τράφορντ, στα τελευταία λεπτά υπήρχε σιγή, όλοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα.
Ήμασταν πίσω στο σκορ 2-1.
Στις καθυστερήσεις κερδίσαμε ένα φάουλ… 25 μέτρα απόσταση, πήγα έστησα την μπάλα και ήξερα ότι ήταν η ευκαιρία μου να σκοράρω.
Ηταν ένα απίστευτο πράγμα για μένα.
Όταν έχεις μια δύσκολη στιγμή, πρεπει να βγεις μπροστά.
Κατά μία έννοια εκείνη τη μέρα, ένιωσα σαν τον Σωτήρα της χώρας μου “.
Ντέιβιντ Μπέκαμ
