«Πάντα φοβόμουν τα φίδια.
Αν έχω μια οχιά και ένα λιοντάρι μπροστά μου, πηγαίνω προς το λιοντάρι.
Και οι συμπαίκτες μου, οι καταραμένοι, το ήξεραν…
Φορμέλο, προπόνηση ανοιχτή στους φιλάθλους.
Αλλάζουμε πριν βγούμε στο γήπεδο.
Παίρνω την τσάντα μου και βλέπω κάτι ολόχρωμο από κάτω.
"Τι είναι αυτό?" Αναρωτιέμαι.
Το βάζω τα χέρια μου, μετακινώ δύο σωλήνες και αισθάνομαι κάτι κρύο...
Το σηκώνω…
Είναι φίδι!
Η καρδιά μου χτυπάει τριακόσια την ώρα.
Έβγαλα μια καταστροφική κραυγή και το πέταξα μακριά.
Ο Peruzzi αρχίζει να γελάει και καταλαβαίνω ότι ήταν αυτός.
Είμαστε και οι δύο με τα εσώρουχά μας, τρέχει μακριά ενώ συνεχίζει να γελάει, τρέχω πίσω του.
Περνάμε τους διαδρόμους και βρισκόμαστε στο γήπεδο μπροστά σε δύο χιλιάδες κόσμο. Κυνηγάμε ο ένας τον άλλον μισογυμνοί ενώ το κοινό γελάει.
Κάνουμε σχεδόν μισό γύρο του γηπέδου, αλλά δεν μπορώ να τον πιάσω και επιστρέφει στα αποδυτήρια πριν από εμένα.
Μένω σαν μαλάκας, με το βρακί μπροστά σε όλους αυτούς τους οπαδούς.
Η καρδιά μου χτυπούσε ακόμα, ήμουν τρομοκρατημένος και δεν ήθελα να ξαναπάω μέσα. Φτάνει ο Στάνκοβιτς.
«Ντέκι, πήγαινε να πάρεις αυτό το φίδι και να το πετάξεις έξω».
«Μπορείς να έρθεις, Σινίσα, το έχω ήδη πετάξει».
«Μην αστειεύεστε μ'αυτά τα πράγματα.
Αν μπω και είναι το φίδι, θα σε κυνηγήσω κι'εσένα...»
Ο Περούτσι ζούσε στην επαρχία, στο Βιτέρμπο.
Στο δρόμο για το Φορμέλο είχε δει ένα νεκρό φίδι.
Σταμάτησε, το πήρε και το έβαλε στην τσάντα μου για πλάκα.
Τα ζώα όλων των ειδών δεν τον τρόμαξαν ποτέ, καθώς ως παιδί εκπαίδευε τα αντανακλαστικά του ψαρεύοντας με τα χέρια του στο ποτάμι.
Ανακάλυψα εκείνη τη μέρα ότι, παρά το σώμα του που ήταν παρόμοιο με τζιπ, αν τον έπιανα, θα του είχα βγάλει το δέρμα, όπως κάνουν τα φίδια».
Σίνισα Μιχαίλοβιτς