''Όταν κοιτάζω πίσω συνειδητοποιώ ότι έκανα όλα όσα ήθελα, όπως τα ήθελα.
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση όμως, είναι ότι εξακολουθώ να έχω την αγάπη του κόσμου, η οποία παρέμεινε ανέπαφη παρά το πέρασμα του χρόνου.
Όταν επιστρέφω στις ομάδες όπου έχω παίξει, πάντα με υποδέχονται με στοργή και πέρα ​​από τίτλους, προβιβασμούς ή σωτηρίες, νομίζω ότι αυτό είναι το καλύτερο δώρο για κάποιον που έχει κάνει το ποδόσφαιρο, ζωή του.
Μου λείπουν οι αγκαλιές μετά από ένα γκολ, μου λείπουν και οι ήττες, γιατί το να ξέρεις πώς να χάνεις είναι ο μόνος τρόπος για να μάθεις πώς να σηκώνεσαι ξανά.
Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα σ'αυτά τα επίπεδα.
Μέχρι τα 20 μου ήμουν σιδεράς και έπαιζα στις τοπικές κατηγορίες.
Στα 35 μου κέρδισα τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στη Serie A.
Με την Πιατσέντσα, όχι με τη Γιούβε.
Όλα αυτά χωρίς να εγκαταλείψω ποτέ τις μικρές απολαύσεις της ζωής.
Τελικά τα πάντα, όσο το δυνατόν περισσότερο πρέπει να τα απολαύσετε.
Είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν στα είκοσι, όταν έπαιζα στα γήπεδα της Α' Κατηγορίας και έβλεπα τη Serie A μόνο με κιάλια.
Ποτέ δεν ένιωσα σαν πριμαντόνα ή κάποιος σημαντικός.
Πάντα ζούσα με σεμνό και ήρεμο τρόπο, αντιμετωπίζοντας το ποδόσφαιρο με γαλήνη.
Αν μείνεις ταπεινός, με την ίδια νοοτροπία όπως όταν ήσουν ανάμεσα στους ερασιτέχνες, τότε μπορείς να προχωρήσεις.
Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή.
Σκόραρα περισσότερα από 300 γκολ, το έκανα με κάθε τρόπο που μπορεί να φανταστεί κανείς, ήμουν πρώτος σκόρερ σε Serie A, B και C.
Κατεδάφιζα εστίες σαν ζώο.
Δεν με αποκαλούσαν τυχαία Βίσονα.
Δεν με έλεγαν Tανκ για το τίποτα.
Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να το κάνει όπως εγώ, δεν είμαι αυτός που θα το πω.
Σίγουρα όλοι μπορούν να το κάνουν, μου συνέβη και μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε.
Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση.''
 Dario Hübner