“Οι εποχές των Βιέρι, Μπατιστούτα, Ραούλ, Μοριέντες κτλ. έχουν τελειώσει, τώρα οι προπονητές παίζουν διαφορετικά.

Ακόμα και ο Ιμόμπιλε, που σκοράρει πολύ, είναι σαν δεύτερος επιθετικός.

Το 2000 πέτυχα 21 γκολ με την Γιουβέντους, παρά το γεγονός ότι δεν έπαιζα πολύ και το πέρασμα μου απο την Ιταλία δεν θεωρούνταν θετικό.

Η Γιουβέντους παραλίγο να έχει δύο ομάδες γεμάτες.

Ζούσα για το γκολ ακόμα και όταν έπαιζα πέντε λεπτά.

Συχνά έμπαινα και σκόραρα, το να παίξω στο κορυφαίο πρωτάθλημα, ήταν πολύ όμορφο.

Θα έμενα πρόθυμα αλλά στα εικοσιεφτά μου χρόνια ήθελα να παίζω και μπροστά μου υπήρχαν, ο Ντελ Πιέρο και ο Ιντζάγκι.

Η Γιουγκοσλαβία, ήταν πολύ δυνατή ομάδα επίσης…

Σάβιτσεβιτς, Μιγιάτοβιτς, Γιούγκοβιτς, Μιλόσεβιτς, Γιοκάνοβιτς, Στάνκοβιτς, Ντούκιτς…

Δεν ήταν εύκολο να επιλέξεις έντεκα.

Τι κρίμα που δεν κάναμε κάτι σπουδαίο.

Ο Μπόσκοφ ήταν σπουδαίος προπονητής, ήξερε ποδόσφαιρο και ήξερε να στήνει καλά τις ομάδες του στο γήπεδο”.

Ντάρκο Κοβάσεβιτς