«Ήταν τιμή για μένα να είμαι αρχηγός όχι απλά μιας ομάδας, αλλά ενός λαού.

Πάντα υπερασπιζόμουν τους συμπαίκτες μου στα δύσκολα.

Μιλούσα ελάχιστα και έδωσα λίγες συνεντεύξεις, όταν όμως τις έκανα ήταν για να βγω μπροστά με το πρόσωπό μου σε δύσκολες στιγμές.

Ποτέ δεν ένιωσα σαν σημαία γιατί για μένα αυτό που έκανα ήταν φυσικό, να αγαπώ την Κάλιαρι.

Γι’ αυτό αρνήθηκα καλύτερους μισθούς, πιο δυνατές ομάδες και πολλά άλλα.

Και το καλό είναι ότι δεν με ενόχλησε ποτέ και όταν κοιτάζω πίσω τώρα, θα τα ξανάκανα όλα, εκτός από μερικά λάθη.

Τι λάθη;

Αυτά που ξέρω ότι έχω διαπράξει, και υπήρξαν!

Ξέρω όμως ότι κάθε φορά που έκανα ένα λάθος το έκανα για την αγάπη της Κάλιαρι.

Έχω κάνει τατουάζ το σήμα της Κάλιαρι στον ώμο και στην καρδιά μου και ακόμα κι αν ήθελα δεν θα μπορούσα ποτέ να αφαιρέσω αυτά τα χρώματα.

Κάθε τόσο, ίσως, για να παρηγορήσω τον εαυτό μου, θα ξαναζω τα γκολ μου ακούγοντας το ραδιοφωνικό σχόλιο του Vittorio Sanna.

Ίσως μόνος, γιατί ήδη ξέρω ότι θα κλάψω.

Ακόμα κι αν τότε, περισσότερο από τα γκολ, το ρεκόρ εμφανίσεων ή το περιβραχιόνιο του αρχηγού (που για μένα εξακολουθεί να αποτελεί τεράστια τιμή), ελπίζω ότι ο κόσμος πάνω από όλα θυμάται την άνευ όρων αγάπη μου για αυτή τη φανέλα και για αυτήν τη γη.

Έδωσα τα πάντα για την Κάλιαρι και η Κάλιαρι μετέτρεψε τη ζωή μου σε όνειρο»

Daniele Conti, ο οποίος στη Σαρδηνία έπαψε να είναι απλώς «ο γιος του Bruno»