«Ήταν το 2000, έπαιζα στην Αταλάντα.

Ένα πρωί πηγαίνοντας στο γήπεδο 2 χλμ από το αθλητικό κέντρο o Cristiano Doni με προσπερνά.

Κορνάρω…

«Πού πας; Αν επιταχύνω, θα ψάχνεις να βρεις τον εαυτό σου».

Και η πρόκληση ξεκινά.

Έχω ένα Mercedes 290, δεν τον βλέπω.

Προσπερνώ, με ξαναπροσπερνά, φρενάρω, πλησιάζει, μέχρι να φτάσουμε στη Ζιγγόνια, τον προσπερνώ οριστικά και μπαίνω πρώτος στον προπονητικό χώρο, ολοταχώς καθώς έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κανείς.

Παρκάρω δίπλα στο πούλμαν, ο Βαβασόρι, μόλις έφτασε με το Panda του και το χλοοκοπτικό στο πορτμπαγκάζ.

Ανοίγω την πόρτα, ο προπονητής ουρλιάζει σαν τρελός…

«Όχι!!!».

Γυρίζω, υπάρχει ένας Ντόνι κατακόκκινος, σχεδόν μωβ από αμηχανία.

«Συγγνώμη κύριε, συγγνώμη, συγγνώμη, δεν το είδα».

Ο Κριστιάνο, φτάνοντας μετά από μένα, είχε χτυπήσει το κυνηγόσκυλο του Βαβασόρι!

Τίποτα σοβαρό, απλώς άγγιξε το πόδι και τη μουσούδα του με το αμάξι, ήταν μια χαρά ο σκύλος, πάλι καλά.

Όμως ο προπονητής είναι έξαλλος.

Θυμωμένος.

Σας χαιρετάω όλους.

«Κάντε την προπόνηση μόνοι σας, εγω θα πάω στον κτηνίατρο».

Και εξαφανίστηκε μέχρι την επόμενη μέρα».

Κλαούντιο Κανίγια