“Δεν έχω συμφωνήσει ποτέ να συμβιβαστώ με κανέναν, αν και συνειδητοποιώ ότι το να μην σκύβεις το κεφάλι, χωρίς να ανήκεις σε καμία ομάδα, τελικά σε τιμωρεί. “
Αλλά είμαι έτσι, δεν είμαι νταβατζής του ποδοσφαίρου και πάνω απ’όλα είμαι ευγνώμων σε όσους με εμπιστεύονται με μια απλή λέξη, που για μένα αξίζει περισσότερο από ένα συμβόλαιο.
Πάντα ελπίζω να επιστρέψω στην προπονητική ακόμα και αν δεν με αφήσουν.
Οπότε συνεχίζω να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος.
Κέρδισα ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κάτω των 21, κέρδισα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο που έλειπε από το ποδόσφαιρο μας για σχεδόν εβδομήντα χρόνια, έβγαλα νέους παίκτες που αργότερα κατέκτησαν το Παγκόσμιο Κύπελλο, όπως οι Αμέλια, Μπαρτζαλί, Ζακάρντο, Πίρλο, Ντε Ρόσι, Ιακουίντα και Τζιλαρντίνο.
Και όμως πόσοι προπονητές λιγότερο ειδικευμένοι από εμένα πάντα βρίσκουν πάγκο;
Ξέρω ότι είμαι σε αναμονή όχι λόγω ανικανότητας προπονητικα, αλλά επειδή υπάρχουν πάρα πολλά αδίστακτα στελέχη γύρω που θέλουν να διοικούν σκεπτόμενοι μόνο τα συμφέροντά τους.
Την αλήθεια είπε ο Καρλέτο Ματσόνε σε μια συνέντευξη του, πριν από πολλά χρόνια που με είχε εντυπωσιάσει πολύ…
”Στο ποδόσφαιρο υπάρχουν προπονητές και βοηθοί προπονητών και είναι όλο και περισσότεροι από τους κανονικούς προπονητές. “
Εγώ, νιώθω προπονητής, δεν θα γίνω ποτέ βοηθός προπονητή και από το να με αποκόψουν θα προτιμούσα να απαλλαγώ, αλλά αφού το πήρα απόφαση, όχι επειδή το θέλουν κάποιοι.
Κάποια λάθη όμως έκανα κι’εγώ και πλέον δεν θα τα ξανάκανα.
Για παράδειγμα, δεν θα αρνιόμουν την πρόσκληση του Τραπατόνι να τον ακολουθήσω ως βοηθός στην Ιρλανδία, επειδή έχασα μια εξαιρετική ευκαιρία να έχω μια νέα επαγγελματική εμπειρία στο εξωτερικό, με έναν σπουδαίο δάσκαλο σαν κι’αυτόν.
Αλλά παρ’ όλα αυτά, η ισορροπία μου είναι σε μεγάλο βαθμό θετική, πέρα από κάθε προσδοκία.
Η μεγαλύτερη περηφάνια μου όμως είναι να κάνω τους γονείς μου ευτυχισμένους που έκαναν τόσες θυσίες για να μεγαλώσουν έξι παιδιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, πρώτα στην Τρίπολη και μετά στο Κόμο.
Το να φύγουν από τη Λιβύη δεν ήταν εύκολο γι’αυτούς και το καταλαβαίνω αυτό κάθε φορά που επισκέπτομαι τη μαμά μου.
Λέει σε όλους ότι νιώθει «τριπολίνα» και όταν μιλάει για τη Λιβύη εξακολουθεί να συγκινείται. “
Κλαούντιο Τζεντίλε
