”Στην ηλικία των εικοσι δύο ετών, είχα ήδη κερδίσει πολλούς τίτλους, όπως το Τσάμπιονς Λιγκ, το Διηπειρωτικό Κύπελλο, πρωταθλήματα και πολλές άλλες διακρίσεις.

Συχνά, οι συμπαίκτες μου, μου έλεγαν…

-Εχεις ήδη κερδίσει τόσα πολλά, γιατί εργάζεσαι τόσο σκληρά στην προπόνηση;

Όσο προχωρούσε η καριέρα μου, τόσο περισσότερο άκουγα αυτή τη φράση.Είτε ήμουν στα δεκαεφτά, είτε ήμουν στα τριάντα οχτώ.

Στο Μιλάνο κέρδισα τόσα πολλλά και οι νέοι το επαναλάμβαναν πολλές φορές, ειδικά μετά τις ήττες…

– Γιατί το κάνεις; Τι σε ωθεί να το κάνεις; Έχεις ήδη κερδίσει τα πάντα.

Στη συνέχεια πήγα στη Βραζιλία και επίσης όταν τα πράγματα πήγαιναν στραβά, το ίδιο πράγμα άκουγα πάλι.Δεν μπορούσα ποτέ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση μέχρι την ημέρα που αποσύρθηκα.Όταν έκανα το τελευταίο ντους και αποχαιρέτισα τους συναδέλφους μου, είπα…

”Ξέρετε γιατί δεν τα παράτησα ποτέ;Ποτέ δεν το έκανα, γιατί στα δεκαέξι ήμουν πάντα ο πρώτος που έφτανα στην προπόνηση, δεν έχασα ούτε μία, ήμουν ο καλύτερος στις φυσικές και ιατρικές εξετάσεις και μισούσα να χάσω.

Με είδες ποτέ να έρχομαι αργά??

Να λείπω απο την προπόνηση??

Στα τεστ είμαι ο χειρότερος??

Στα δύσκολα, με είδες ποτέ να κάνω σαν να μην υπάρχει τίποτα??Η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις, είναι όχι!

“Έτσι, χαμογέλασα και είπα…

– Δες, γιατί έκανα αυτό που έκανα, γιατί σήμερα, τόσα χρόνια αργότερα, ήθελα να δώσω αυτήν την απάντηση.

Μου άρεσε πολύ η δουλειά μου και τώρα που δεν παίζω, μπορώ να πω ότι ήμουν ένα παράδειγμα για όλους τους φίλους μου.”

Κλάρενς Ζέεντορφ