«Ξεκινά το Μουντιάλ του 1998, είμαστε στον Β’ όμιλο μαζί με Χιλή, Καμερούν και Αυστρία.
Στις 11 Ιουνίου συναντάμε τους Νοτιοαμερικανούς στον πρώτο αγώνα του ομίλου.
Ο Τσέζαρε Μαλντίνι αποφασίζει τον σχηματισμό…
«Ο Βιέρι και ο Μπάτζιο παίζουν στην επίθεση».
Ναι! Εγώ με τον Ρόμπι. Είμαι στον έβδομο ουρανό.
Δίπλα στο ίνδαλμα μου.
Δεν το περίμενα γιατί στην επίθεση ο ανταγωνισμός είναι τρομακτικός, εκτός είναι ο Ιντζάγκι, ο Ντελ Πιέρο και ο Κιέζα, τεράστιοι ποδοσφαιριστές.
Τι ατμόσφαιρα!
Νιώθω την πίεση και πώς να μην την νιώσω άλλωστε.
Ακούμε τους Εθνικούς ύμνους των χωρών.
Ο ύμνος μας είναι υπέροχος, οι Χιλιανοί είναι ανατριχιαστικοί όταν τραγουδούν τον δικό τους ύμνο.
Αρχίζουμε…
Ο Πάολο Μαλντίνι, μας ψάχνει με μια μακρινή πάσα, η Χιλή πίσω είναι ακατάστατη, η μπάλα πάει στον Μπάτζιο, χρειάζομαι μια πάσα, ο Μπάτζιο με μαεστρία μου την δίνει συστημένη, τη ρίχνω μέσα με το αριστερό μου πόδι και αρχίζω να ζητωκραυγάζω σαν τρελός.
Μετά το γκολ πέσαμε λίγο, η Χιλή βρήκε το θάρρος και επέστρεψε στο παιχνίδι.
Με έναν τρομέρο Μαρσέλο Σάλας, πήρε το προβάδισμα με 2-1.
Στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου, ο Ιντζάγκι μπαίνει στη θέση μου και στη συνέχεια με πέντε λεπτά να απομένουν, ο Ρομπέρτο Μπάτζιο στο πέναλτι στοχεύει και χτυπά.
Ο Ρόμπι δεν συγχωρεί, ενω οι χιλιανοί τον προσβάλλουν για το χαμένο πέναλτι στις ΗΠΑ το 1994.
Τελικό αποτέλεσμα, 2-2.
Αναστεναγμός ανακούφισης, μιας και το παιχνίδι είχε στραβώσει για εμάς.
Ένα σπουδαίο ματς που πάντα θα θυμάμαι.»
Κριστιάν Βιέρι
