«Θυμάμαι όταν πρωτογνώρισα τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Πριν από εκείνη τη στιγμή είπα στον εαυτό μου…
“Μα τώρα που τον βλέπω, τι να του πω;”
Πρέπει να του πω κάτι όμως…
“Γεια, είμαι ο Μπόμπο ή ο Κρίστιαν;
Ή να πάω εκεί και να τον αγκαλιάσω;”
Αλλά αν το κάνω αυτό, θα πει…
“Μα ποιος είσαι;”
Έτσι εκείνο το βράδυ είχα όλες αυτές τις αμφιβολίες στο κεφάλι μου.
Το επόμενο πρωί έφτασε επιτέλους η μεγάλη μέρα, ήμασταν μια παρέα πρώην ποδοσφαιριστών που περιμέναμε τον Ντιέγκο και δεν ήθελα να κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Έχοντας αυτόν τον φόβο, δεν ήξερα ακόμα πώς να συστηθώ.
Κάποια στιγμή έφτασε ο Ντιέγκο και όταν με είδε είπε…
“Μπομποοοοοοοοοοοοοοοοοοο!!!!”
Με αγκάλιασε και με ρώτησε…
“Μπόμπο, πώς είσαι;”
Σοκαρίστηκα, πραγματικά δεν το περίμενα.
Άρχισα να κλαίω από συγκίνηση.
Γι’ αυτό αγαπάς κάποιον σαν κι’αυτόν.
Γιατί ήταν ο καλύτερος αλλά συγχρόνως ήταν και ο πιο απλός».
Κρίστιαν Βιέρι
