«Γνωρίζω δύο πράγματα στη ζωή... Γκολ και τούβλα.
Έτσι, αφού σταμάτησα να παίζω, επέστρεψα στη δουλειά μου, μου αρέσει και είμαι περήφανος για αυτό».
Τον γκολτζή αυτόν θα τον συναντήσεις τυχαία σε ένα εργοτάξιο στη Φλωρεντία, σε απόσταση αναπνοής από το Ponte Vecchio.
Η ζέστη είναι αποπνικτική.
Στη μια πλευρά υπάρχει ένα μεγαλόσωμο αγόρι που αφαιρεί το γύψο με σφυρί και καλέμι.
Τον βλέπεις σα να του λες... Εσένα κάπου σε ξέρω!
Χαμογελάει: «Ναι, είμαι εγώ: Christian Riganò».
"Και τώρα ξέρω, θα με ρωτήσει τι κάνω εδώ... Σωστά;" Σωστά.
«Ας πούμε ότι είχα αφήσει αυτή τη δουλειά στα τρία τέταρτα, ούτε τα μισά.
Αυτός είμαι: Μου αρέσει να χτίζω και να επισκευάζω πράγματα.
Έτσι, δεν είχα προτάσεις για προπονητής και είμαι πίσω στη δουλειά μου.
Πήρα δύο άδειες προπονητή…
Μου αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά μπορείτε να δείτε ότι δεν είμαι κατάλληλος για τη σημερινή κατάσταση, που αποτελείται κυρίως από χορηγούς, δεν θα δεχτώ συμβιβασμούς.
Ναι, κέρδισα καλά λεφτά και είμαι χαρούμενος γι' αυτό.
Σε όλη μου την καριέρα, όμως, έχω εισπράξει τόση μεγάλη αγάπη.
Οι παίκτες μεσαίας κατηγορίας σήμερα κερδίζουν σε δύο όσα παίρναμε σε τρεις μήνες.
Τα αποδυτήρια είναι αυτά που μου λείπουν περισσότερο, εκεί
υπάρχει η λογομαχία και τα αστεία, είναι η καρδιά του ποδοσφαίρου.
Είχα την τιμή να παίξω με τον Ντελ Πιέρο, τον Μπατιστούτα, τον Τόττι...
Αλλά είμαι ντεμοντέ, όπως και στη δουλειά.
Δώστε μου μια γη και με δύο συναδέλφους, μπορούμε να χτίσουμε ένα σπίτι».
[Κριστιάν Ριγκανό]