′′ Το ποδόσφαιρο στην οικογένειά μου ήταν πάντα σημαντικό.

Ό, τι μπορούσα να του περάσω, το έκανα με πάθος.

Αφού σήκωσε το Ευρωπαικό Κύπελλο, με πήρε τηλέφωνο και είπε…

” Μαμά, αυτή η νίκη είναι δική μας, όχι μόνο δική μου. Είναι δικό μας, γιατί όλα όσα περάσαμε, τα περάσαμε μαζί.”

Τον έβαζα να κάνει προπόνηση στην παραλία μόνος του από τεσσάρων ετών, ήταν πολύ μικρός και δεν είχε τον έλεγχο της μπάλας, η οποία ξέφευγε από το πόδι του.Ήθελα να προπονηθεί σε αυτό, να κυριαρχήσει πάνω στην μπάλα, που είναι το κέντρο των πάντων.

Το κάναμε συνέχεια, μετά παίζαμε και παίζαμε παιχνίδια, αλλά εκείνες οι ′′ τεχνικές ′′ συνεδρίες δούλεψαν, τα συγκράτησε όλα.

Έβαλε όλα τα υπόλοιπα που έμαθε στην πορεία, σε αυτό, όπως και τον χαρακτήρα του, πάντα θετικός, μόνο έτσι θα ξεπερνούσαμε, τις τόσες δυσκολίες της ζωής, ξεκινώντας από τις οικονομικές δυσκολίες που είχαμε.

Θα ήταν πολύ χρήσιμος για την Βραζιλία, αλλά όταν επέλεξε την μπλε φανέλα, χωρίς ποτέ να μετανιώσει, στην πραγματικότητα, συμφωνώ όλο και περισσότερο μαζί του, αγαπώ την επιλογή του.

Οταν βλέπω πώς τραγουδάει τον ύμνο, με την καρδιά του, σκέφτομαι τα δέκα χρόνια που έζησε στην Ιταλία.

Επαιξε στην Βερόνα, που σημάδεψε την ζωή του και στη Νάπολη.

Ιταλία σημαίνει τόσα πολλά για εμάς.”

Μαρία Τερέζα, η μητέρα του Ζορζίνιο