”Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών, έφυγα από το σπίτι γιατί η μαμά και ο μπαμπάς δεν τα έβγαζαν πέρα οικονομικά ​​και μάλωναν πολύ γι’ αυτό.
Δεν ήθελα να γίνομαι βάρος.
Τότε έμενα σαράντα χιλιόμετρα από εκεί που έκανα προπόνηση, αλλά η ομάδα πίστεψε σε εμένα και με πήρε να ζήσω στο οικοτροφείο.
Δεν ήθελα να ζητήσω χρήματα από τους γονείς μου και μετά πήγα σε ένα βενζινάδικο στη Γένοβα.
Μου έδιναν 50 χιλιάδες λιρέτες την εβδομάδα.
Όταν έφτασα στην Μίλαν, ο σύλλογος, συμπεριλαμβανομένων και της διοίκησης, με έκανε να καταλάβω τον τρόπο ζωής που έπρεπε να έχω, να φτάσω μια ώρα νωρίτερα για προπόνηση, να φύγω μια ώρα αργότερα, να ζήσω δηλαδή τη ζωή ενός αθλητή.

Με τα πρώτα λεφτά αγόρασα σπίτι για τους γονείς μου, έμεναν σε ένα μικρό σπιτάκι με ενοίκιο.
Ακόμα θυμάμαι τα δάκρυα του πατέρα μου υπογράφοντας στον συμβολαιογράφο.
Είναι η καλύτερη ανάμνηση που έχω στη ζωή μου.
Έμαθα να μην σπαταλάω χρήματα αλλά βοηθάω πάντα, δεν ξέχασα ποτέ από πού κατάγομαι και απο που προέρχομαι.”
Κριστιάν Πανούτσι