”Τους πρώτους μήνες του 1989 συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να ξεφύγω με μια απλή πτώχευση και αποτυχία ανάμεσα στους πιστωτές μου, εκτός από τις τράπεζες, υπήρχαν μαφιόζοι, στους οποίους χρωστούσα εκατοντάδες εκατομμύρια.
Δραματική κατάσταση όχι μόνο για μένα αλλά και για την πρώην γυναίκα μου και τα παιδιά μου.
Η φυγή στο εξωτερικό ήταν η μόνη ιδέα που μου ήρθε στο μυαλό, η μόνη ευκαιρία να κρατήσω τον εαυτό μου και έμμεσα την οικογένειά μου ασφαλή.
Μπορεί ένας άντρας να αφήσει τη μητέρα, την πρώην σύζυγο και τα παιδιά του στη μέση του χάους, με σχεδόν 2 δις χρέους με τράπεζες και μαφιόζους, κάνοντάς τους να πάρουν τα σπίτια όπου ζούσαν χωρίς να τους δώσουν ούτε μια λίρα για να ζήσουν;
Ναι το έκανα αυτό, τα έκανα όλα αυτά.
Ακόμα και επειδή δεν ήμουν άντρας αλλά καρικατούρα, ήμουν ένας άντρας μόνο σε ηλικία και εμφάνιση, ενώ είχα μυαλό σαν αυτό ενός εγωιστή δειλού μικρού αγοριού που το συναίσθημα και η ευθύνη του δεν ήξεραν καν τι ήταν.
Τότε συνέβη κάτι που με τρόμαξε σαν σεισμός.

Η όρασή μου ξαφνικά χάθηκε και μέσα σε λίγα λεπτά τυφλώθηκα εντελώς.

Είχα γλαύκωμα στο μάτι μου.
Το αριστερό μάτι έμεινε εντελώς εκτός λειτουργίας.

Το δεξί έβλεπε με αβέβαιο φως, είχα μισοτυφλωθεί.
Ένα βράδυ στα μέσα Ιουνίου του ’95, λίγο μετά τις 8 το βράδυ, τηλεφώνησα στη μητέρα μου από το συνηθισμένο περίπτερο.

Μου εξήγησε ότι ο γιος μου, ο Ντιέγκο, ήταν στο νοσοκομείο, πέθαινε από καρκίνο στο κεφάλι, ήθελε να με δει για τελευταία φορά.
Τηλεφώνησα στον γιο μου Τζιανκάρλο, που ήταν στο νοσοκομείο για να είναι κοντά στον αδερφό του…

”Μπαμπά, πότε θα έρθεις; Ο Diego θέλει να σε χαιρετήσει.”
Το κεφάλι μου δεν ήταν στην θέση του, ήθελα να τρέξω στον ετοιμοθάνατο γιο μου αλλά φοβόμουν για τον εαυτό μου.
Το Σάββατο πήρα τον Τζιανκάρλο νωρίς το απόγευμα, μου είπε ότι ο Ντιέγκο πέθανε.
Έφυγα από το δωμάτιο, έπεσα στον δρόμο και έκανα αυτό που δεν είχα κάνει ποτέ από παιδί…

Ξέσπασα σε κλάματα.
Δύο περαστικοί σταμάτησαν, με ρώτησαν αν χρειάζομαι βοήθεια, είπα ότι τώρα δεν χρειάζομαι τίποτα.

Στάθηκα εκεί κλαίγοντας.
Δεν νομίζω ότι ο γιος μου θα μπορούσε να έχει έναν πιο δειλό πατέρα από ότι είχε μέχρι την τελευταία του μέρα.

Και αυτός ο δειλός πατέρας είμαι εγώ, που τον άφησα μόνο του ακόμα και μπροστά στον θάνατο.
Αν ο Θεός είναι εκεί, είναι μεγάλος μπάσταρδ… πήρε ένα δεκαεννιάχρονο αγόρι και άφησε ένα ον σαν εμένα εδώ.”
Κάρλο Πετρίνι, πρώην επιθετικός, μεταξύ άλλων, της Μίλαν, της Ρόμα, της Τζένοα και του Τορίνο.