”Αθήνα 2007.

Τελικός Champions League.

Τελικά δεν θυμάμαι πολλά από το παιχνίδι.

Αποσυρθήκαμε σε ένα ξενοδοχείο με μεγάλη πισίνα λίγο έξω από την Αθήνα.

Έγινε ένα πάρτι με εκατοντάδες κόσμο, όταν έφυγαν οι περισσότεροι, πήγαμε στην άκρη της πισίνας, όπου υπήρχε ένα μικρό μπαρ για τους πελάτες.

Το στραγγίσαμε, μετά από πέντε λεπτά δεν υπήρχε πλέον ούτε σταγόνα αλκοόλ.

Ουίσκι, ούζο, ρούμι, μπύρα… όλα εξαντλήθηκαν.

Αρχίσαμε να στοιχηματίζουμε ποιος θα πέσει πρώτος στην πισίνα, όλοι κινδυνεύαμε να πνιγούμε.

Ήμασταν χάλια αλλά δεν τα παρατήσαμε και προσπαθούσαμε να κρατηθούμε όρθιοι.

Δεδομένου ότι ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης, κρατήσαμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, κανείς δεν κατέρρευσε από την δικιά μας πλευρά, αλλά πολλοί από την άλλη πλευρά.

Δηλαδή υπήρξαν πολλοί που έπεσαν εκτός πισίνας.

Στο μεταξύ, ο Σερτζίνιο με αγκάλιασε σχεδόν κλαίγοντας…

«Κάρλο, είσαι ο μπαμπάς μου».

Άρχισα να μετράω τα χρόνια, δεν γινόταν.

«Τι λες ρε Σερτζίνιο, εσύ είσαι μεγαλύτερος κι’από μένα…»

«Είσαι ο μπαμπάς μου, τέλος».

«Όχι, Σερτζίνιο, πραγματικά.

Είσαι πολύ άσχημος για να είσαι γιος μου».

“Μπαμπά…”

“Σταμάτα το.

Και μετά πώς να το πω στην Κάτια και τον Νταβίντ, τα δύο αληθινά μου παιδιά;»

Μου απαντάει…

-Καλά!

Και μου χάιδεψε το κεφάλι.

Μα πώς στο διάολο καταφέραμε να κερδίσουμε το Κύπελλο;

Στο μεταξύ τον καημένο τον πήρε ο ύπνος μαζί με τον Γκαλιάνι, εκεί που καθόταν, πρέπει να ήπιε περισσότερο απο όλους…

Κάρλο Αντσελότι