"Έμαθα ότι ο Κορβίνο ο πρόεδρος της Φιορεντίνα, είχε πει πρακτικά ήδη ναι στον κινεζικό σύλλογο.
Αλλά γιατί στο καλό να δεχτώ μια προσφορά χωρίς να το συζητήσω με τον ενδιαφερόμενο; Ήμουν πολύ θυμωμένος.
«Είναι μια προσφορά που δεν μπορεί να απορριφθεί», μου είπε ο Κορβίνο, όταν τελικά με παρέλαβε.
«Για μένα ή για σένα;» Απάντησα.
«Έλα, στην ηλικία σου είναι μια μοναδική ευκαιρία».
«Αυτό δεν έχει καμία σχέση», απάντησα σκληρά.
«Πρώτο σημείο...
Πρέπει να το αποφασίσω.
Δεύτερο σημείο...
Ανεξάρτητα απ'όλα, είχες καθήκον να μου μιλήσεις πρώτα γι' αυτό.
«Μπόρχα, σου προσφέρουν είκοσι εκατομμύρια».
«Δεν είναι μόνο τα χρήματα». Ίσως το είπα πολύ δυνατά.
«Υπάρχουν επίσης θέματα που σχετίζονται με την καθημερινότητα, την οικογένεια.
Είναι να πάμε στην άλλη άκρη του κόσμου...»
Ήταν μια αρκετά σκληρή αναμέτρηση.
Ηλεκτρική, θα έλεγα, αν και με σεβασμό.
Δεν είχα τίποτα εναντίον της Κίνας, αντίθετα, αλλά ήταν μια απόφαση που έπρεπε να ληφθεί με τη μέγιστη προσοχή.
Αυτό που ακολούθησε ήταν χαοτικές στιγμές.
Ο Rocío και εγώ καθίσαμε στο τραπέζι και περάσαμε ώρες αναφέροντας τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα και των δύο επιλογών.
Το οποίο στη συνέχεια κατέληξε σε αφενός, είκοσι εκατομμύρια ευρώ από την άλλη όμως, η ποιότητα ζωής στην πόλη που αγαπήσαμε και που μας είχε δώσει μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά, την επιθυμία για ανθρωπιά και τόση ομορφιά.
Κάποια στιγμή η γυναίκα μου είπε...
 «Χρειαζόμαστε πραγματικά αυτά τα χρήματα; Είμαστε προνομιούχοι, τι μας λείπει;».
"Το ιδιωτικό τζετ;" Είπα.
Ξεσπάσαμε και οι δύο σε γέλια. Και έτσι πήραμε την απόφασή μας.
«Ας μείνουμε εδώ».
Όταν το κοινοποίησα στον σύλλογο, κάτι έσπασε με τον Πανταλέο Κορβίνο».
Μπόρχα Βαλέρο