«Ένα καλοκαίρι, η μητέρα μου γλίστρησε καθώς περπατούσε και πέφτοντας στο έδαφος, έσπασε το πόδι της.

Όταν έφτασε στη Μαδρίτη, ο γιατρός ήταν πολύ ξεκάθαρος…

”Ο καρκίνος έχει φτάσει στα κόκαλα, δεν μένει τίποτα να κάνουμε.”
Ο πατέρας μου αποφάσισε να μην της πει τίποτα, ίσως για να αποφύγει να της αφαιρέσει ακόμα περισσότερη ενέργεια εκείνες τις τελευταίες μέρες και θυμάμαι πόσο δυνατή ήταν η επιθυμία της να ζήσει ακόμα.
«Θα το κάνω, Μπόρχα, μην ανησυχείς.

Θα το κάνω, μου είπε χαμογελώντας.

Και μετά μιλούσε για τις θεραπείες που θα περνούσε για να νικήσει αυτή την τρομερή ασθένεια.
Άκουγα με τα μάτια και τα αυτιά ορθάνοιχτα, προσπαθώντας να μην ξεσπάσω σε κλάματα.

Έκανα ό,τι μπορούσα για να κρύψω το γεγονός ότι ήξερα την αλήθεια.
Περίπου εκείνη την ώρα, θυμάμαι το λευκό δωμάτιο και εκείνη στο κρεβάτι να προσπαθεί να βρει τη φωνή να μιλήσει.
Αποχαιρετώντας τη μητέρα μου, ήμουν ένας τυχερός άνθρωπος.

Είχα την ευκαιρία να περάσεις ολόκληρες εβδομάδες μαζί της, να της μιλήσω, να με εμπιστευτεί, να ακούσω τις αναμνήσεις της, τις ελπίδες της.

Ήταν έξυπνη, μόνο περιστασιακά καταπολεμούσε τον πόνο ή κοιμόταν εξαιτίας των ηρεμιστικών.

Είχε απίστευτο φως μέσα της.
”Αγαπούσε κι’ αυτή τη μπάλα πάρα πολύ. Ήξερα ότι ήταν κάτι σημαντικό για μένα. “
”Τελικά έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. “

Μου είπε…
”Και είμαι περήφανη για σένα.

Αλλά θα ήμουν έτσι κι αλλιώς, γιατί έβαλες την καρδιά σου σε αυτό και με έκανες και εμένα να παθιαστώ, που στην αρχή καταλάβαινα λίγα ή τίποτα.”
«Έπρεπε να σου εξηγήσω όλους τους κανόνες… »

Συνήθιζα να χαμογελάω.
Έζησα τα λόγια της σαν να ήταν χάδια, τα ίδια που της έδωσα, γλυκά, θυμίζοντας μου να κρύψω τη θλίψη για την τρομερή ετυμηγορία της οποίας αγνοούσε.
Όταν η κατάσταση επιδεινώθηκε και η μαμά μπήκε σε συνεχή νάρκωση, έφυγα…

Ήθελα να κρατήσω την εικόνα της που είχα τις προηγούμενες μέρες.

Τα χαμόγελα, τα αστεία, η θέληση για ζωή που δεν την άφησαν ποτέ.
Επέστρεψα λοιπόν στην Ιταλία και μπήκα στην ομάδα σε υποχώρηση στο Μοντεκατίνι ενόψει της νέας σεζόν.
Ήμουν εκεί περιμένοντας το τηλεφώνημα.

Αυτό ήρθε τη νύχτα.
Σε εκείνο το σημείο ήρθε μια θάλασσα από δάκρυα ανακατεμένη με λίγα χαμόγελα κάτω από τη λωρίδα των αναμνήσεων. “

Μπόρχα Βαλέρο