Βρέχει αδιάκοπα.
Παιδιά παίζουν μέσα στη λάσπη ενός επαρχιακού γηπέδου.
Μια ομάδα αγοριών τρέχει και αγωνίζεται.
Κάποιοι τους κοιτάζουν και αναρωτιούνται τι τους οδηγεί να το κάνουν αυτό.
Δεν ξέρουν.
Δεν ξέρουν τι σημαίνει να είμαστε μια ομάδα.
Δεν ξερουν τι σημαίνει να μην μπορείς άλλο και να συνεχίζεις.
Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να προπονείσαι σε αντίξοες συνθήκες στον μέγιστο βαθμό, για να γίνεσαι καλύτερος.
Ποτέ δεν έπαιξαν με τρύπια παπούτσια.
Ποτέ δεν άκουσαν το σφύριγμα που σηματοδοτεί το τέλος μετά από μια ατελείωτη σειρά επαναλαμβανόμενων ασκήσεων.
Ποτέ δεν ένιωσαν την ικανοποίηση μετά απο μια σκληρή προπόνηση.
Αλλά πάνω απ ‘όλα, ποτέ δεν περίμεναν επι μια βδομάδα, για 90 λεπτά ΖΩΗ!
