“Η μητέρα μου εργαζόταν στην Βαλμάρτ με τριακόσια πενήντα ευρώ το μήνα.

Ο πατέρας μου ήταν βαφέας. Είχαμε οικονομικά προβλήματα.

Θυμάμαι όταν ο πατέρας μου πούλησε τα πατίνια μου.

Μια μέρα ρώτησα…

“Πού είναι τα πατίνια μου;” Μου άρεσε να πηγαίνω με αυτά παντού.

Και η μητέρα μου, κλαίγοντας, μου είπε…

«Ο μπαμπάς τα πούλησε. Δεν έχουμε χρήματα αυτήν την εβδομάδα ».

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα…

«Δεν θέλω να το ξανακούσω».

Αυτά τα πατίνια πωλήθηκαν για περίπου σαράντα λίρες.

Τα πατίνια μου, πουλήθηκαν.

Ήταν δύσκολο πράγμα για τους γονείς μου.

Ελπίζω ότι για τις επόμενες γενιές θα είναι πολύ πιο εύκολα τα πράγματα, για την κόρη μου και τον γιο μου.

Δεν ξέρω αν θα καταλάβουν ποτέ τη ζωή μου, την κατάστασή μου, τι έχω περάσει, γιατί ζουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο.

Όταν η κόρη μου μου ζητάει ένα παιχνίδι, μερικές φορές της λέω: «Δεν έχω χρήματα».

Είναι περίπλοκο να καταλάβεις γιατί το κάνω αυτό, αλλά το κάνω για να καταλάβει ότι τίποτα δεν επιτυγχάνεται εύκολα.

Στα μικρά χωριά συνέβησαν τα πιο τρομερά πράγματα.

Άνθρωποι σκοτώνονταν βάναυσα. Ο αδελφός του θείου μου σκοτώθηκε με μαχαίρι μπρόστα σε συντρόφους του.

Τα βλέπω, λες και ο πόλεμος έγινε χθες.

Είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, οπότε οι άνθρωποι προσπαθούν να μην μιλήσουν γι’ αυτό, είναι πολύ λυπηρό.

Πριν δώσω συνέντευξη, η μητέρα μου, μου είπε…

«Μην πεις τίποτα για τον πόλεμο».

Και είπα ότι θα το έκανα και άρχισε να κλαίει, γιατί θυμάται ακόμα τα πάντα για εκείνη την εποχή.”

Ντέγιαν Λόβρεν