27 Ιανουαρίου είναι ημέρα μνήμης.

Η απελευθέρωση του στρατοπέδου του Άουσβιτς.

Ανάμεσα στις πολλές ιστορίες που συνδέονται με το Άουσβιτς υπάρχει η ιστορία ενός Ούγγρου, του νεότερου προπονητή που έχει κερδίσει πρωτάθλημα στην Ιταλία.

Η ιστορία του Arpad Weisz.

Στη δεκαετία του 1930, το ουγγρικό ποδόσφαιρο ήταν το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη.

Υπήρχαν δύο εξέχουσες ομάδες, η ΜΤΚ και η Φερεντσβάρος.

Έπειτα υπήρχε μια άλλη ομάδα, η Τορέκβες, το όνομα της οποίας στα ουγγρικά σημαίνει «όνειρο».

Διευθύνονταν από δύο πρωταθλητές, τον επιθετικό Hirzer και τον εξτρέμ Arpad Weisz.

Ο Άρπαντ Βάις παίζει στην «Τορεκβες» και φεύγει για την Ιταλία για να παίξει στην Ίντερ. Είναι πολύ δυνατός αλλά ένας τραυματισμός τον αναγκάζει να κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα που τον πείθει να ξεκινήσει μια άλλη καριέρα.

Ο Βάις καταλαβαίνει ότι το πραγματικό του επάγγελμα είναι η προπονητική και ξεκίνησε από την Ίντερ.

Ανακάλυψε ένα 17χρονο αγόρι με το όνομα Giuseppe Meazza και κέρδισε το σκουντέτο την σεζόν 1929-30.

Η επιτυχία του Βάις έγινε σε ηλικία 34 ετών.

Το «όνειρο» συνεχίζεται…

Φεύγει από την Ίντερ και μετά από μια σωτηρία με το Μπάρι, φτάνει στη Μπολόνια, την πόλη που τον κάνει σπουδαίο, όσο και το γήπεδο της πόλης, εκεί όπου ο φασίστας ιεράρχης Αρπινάτι ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στον Μουσολίνι.

Το “Littoriale” προσέλκυε 50 χιλιάδες θεατές και είχε χώρο στάθμευσης με 4 χιλιάδες θέσεις. Σε εκείνο το γήπεδο με τον Βάις στον πάγκο και τον πρόεδρο Νταλ’ Άρα το 1936, η Μπολόνια κέρδισε το σκουντέτο.

Αλλά η επόμενη χρονιά ήταν η πραγματικά ένδοξη χρονιά της Μπολόνια.

Εκείνη τη χρονιά έγινε στο Παρίσι το Expo, το Champions League της εποχής, στο οποίο έδωσε το παρών και η Τσέλσι ως πρωταθλήτρια Αγγλίας, φτάνοντας στον τελικό με την Μπολόνια.

Μοιάζει αδύνατο να νικήσει η ιταλική ομάδα, αλλά η Μπολόνια δίνει ένα μάθημα ποδοσφαίρου στην Τσέλσι και κερδίζει με 4-1.

Είναι το 1937, ο Βάις είναι ο μεγαλύτερος προπονητής στην Ευρώπη…

Αλλά η ζωή του πρόκειται να αλλάξει…

«Η ιστορία μπαίνει στη σκηνή, αυθαίρετη και σκληρή και αν ένα άτομο είναι θύμα της, δεν έχει καμία πιθανότητα».

Ο Μουσολίνι διαδίδει μια πληροφορία, οι ξένοι Εβραίοι που βρίσκονται στην Ιταλία από το 1919 θα πρέπει να την εγκαταλείψουν.

Πρέπει να φύγουν και φεύγουν με ένα τρένο προς το Παρίσι.

Εκεί ο Άρπαντ ψάχνει για ομάδα, αλλά τίποτα.

Τότε τον κάλεσαν οι διοικούντες την Ντόρντρεχτ, μια ολλανδική ομάδα που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από φοιτητές.

Δέχεται και μετά τη σωτηρία της πρώτης χρονιάς τους οδηγεί στην 5η θέση για δύο συνεχόμενες χρονιές, κερδίζοντας και τη μεγάλη Φέγενορντ.

Θεωρητικά η Ολλανδία δεν έχει τα προβλήματα της υπόλοιπης Ευρώπης, αλλά οι Γερμανοί είναι οι γείτονες και αν θέλουν μπορούν να φτάσουν σε πέντε μέρες.

Και αυτό συμβαίνει το ’42.

Τώρα ο Weisz δεν μπορεί πλέον να ξεφύγει.

Αναγκάζονται να φορέσουν ένα μεγάλο κίτρινο αστέρι στα παλτά τους και τους βάζουν σε ένα τρένο που τους οδηγεί στο Westerbork, το ολλανδικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Από εδώ τα τρένα αναχωρούν καθημερινά για την Πολωνία.

Ναι, γιατί στο μεταξύ ο Χίτλερ έχει δρομολογήσει την τελική λύση με την οποία θέλει να εξοντώσει τους Εβραίους.

Ο Βάις φτάνει στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

Κατά την άφιξη, οι κρατούμενοι χωρίστηκαν, αυτοί στα δεξιά πήγαν στο Άουσβιτς, αυτοί στα αριστερά πήγαν στο Μπίρκεναου που δεν ήταν καν στρατόπεδο, ήταν ένα σφαγείο όπου πέθαιναν 4.000 άνθρωποι την ημέρα.

Η γυναίκα του Ilona και τα παιδιά τους έπρεπε να πάνε αριστερά και μετά από λίγες μέρες πέθαναν στον θάλαμο αερίων.

Ο Άρπαντ, αφού δούλεψε για λίγο στην Άνω Σιλεσία στα χυτήρια, θα πάει στο Άουσβιτς και ένα πρωί του Ιανουαρίου του 1944 αφήνει τα δεινά αυτού του κόσμου και ενώνεται με την οικογένειά του.

Μια άλλη ιστορία που παρέσυρε η ναζιστική τρέλα, χωρίς την οποία αυτός ο μεγάλος άνθρωπος δεν θα φορούσε ποτέ αυτό το μεγάλο, κίτρινο αστέρι στο παλτό του, αλλά πιθανότατα θα φορούσε αυτό που κέρδισε για το δέκατο πρωτάθλημα.

Η μνήμη πρέπει να μείνει ζωντανή, για να μην ξεχνάμε