”Με έβριζαν! Φώναζαν…”Γαμ… πήγαινε και φάε μια μπανάνα.”

Κάθε φορά που άγγιζα την μπάλα, έκαναν τους θορύβους του πιθήκου.

Δεν ήταν λίγοι άνθρωποι, ήταν ένας μεγάλος αριθμός των οπαδών της Λάτσιο.

Η πρώτη φόρα που δέχτηκα επίθεση με ρατσιστικές προσβολές αλλά ήταν η χειρότερη. Ήταν πραγματικό μίσος.

Το αναγνωρίζεις όταν το βλέπεις τα μάτια τους.

Εκείνη τη στιγμή δεν αντέδρασα, δεν έφυγα από το γήπεδο, δεν ήθελα να τους δώσω αυτή τη χαρά. Αλλά μέσα μου… δεν έχει σημασία, πόσο δυνατός είσαι… αν είσαι άνθρωπος με καρδιά που χτυπάει, χαρακτηρίζεσαι από αυτό το πράγμα για πάντα, σε ενοχλεί.

Συχνά σκέφτομαι τον Ντανιέλε Ντε Ρόσι.

Νομίζω ότι δεν τον είχα δει έτσι ποτέ πριν. Ήταν πολύ νευριασμένος και θυμωμένος. Κάθισε δίπλα μου και είπε…

“Τόνι, ξέρω ότι δεν θα νιώσω ποτέ σαν εσένα. Αλλά σε καταλαβαίνω.”

Δεν το δημοσίευσε στα κοινωνικά δίκτυα, δεν δημοσίευσε ένα μαύρο τετράγωνο. Ανησυχούσε πραγματικά και με στήριξε.

Πολλοί άνθρωποι στο ποδόσφαιρο λένε τα πράγματα δημόσια, αλλά δεν έρχονται ποτέ να σου μιλήσουν προσωπικά.Ο Ντε Ρόσι, ήθελε πραγματικά να μάθει πώς αισθάνομαι.

Ήταν ένα ίνδαλμα για την ομάδα, ένας θρύλος.

Όταν έφτασα για πρώτη φορά στα αποδυτήρια, μόλις τον είδα, ήμουν σαστισμένος σαν παιδί. Αλλά στην πιο δύσκολη στιγμή μου, ο Ντε Ρόσι ανησυχούσε για μένα ως άνθρωπος.”

Αντόνιο Ρούντιγκερ