”Τι έκανες τη Δευτέρα; Πήγα προπόνηση.
Τι έκανες την Τρίτη; Πήγα προπόνηση.
Τι έκανες την Τετάρτη; Πήγα προπόνηση.
Τι έκανες την Πέμπτη; Πήγα προπόνηση.
Τι έκανες την Παρασκευή; Πήγα προπόνηση.
Θα κάνουμε κάτι το Σαββατοκύριακο; Δεν μπορώ, έχω αγώνα.
Η προπόνηση μόλις έχει τελειώσει και με μία τσάντα στο χέρι σταματάς και κοιτάζεις το γήπεδο.

Βρωμιά, χαλίκια, χαλασμένο γρασίδι, το μέρος όπου πριν λίγο έπαιζες.

Εκείνο το γήπεδο και εκείνα τα χαλίκια που σου έσκισαν τα γόνατα, τους αγκώνες, όλο το σώμα.

Εκείνο το γήπεδο που σε έκανε να λερωθείς και καθώς γύριζες σπίτι, άκουγες τη μητέρα σου να λέει…

“Βγάλε αμέσως έξω τα παπούτσια σου και πήγαινε κατ’ ευθείαν για μπάνιο”.
Τι σου δίνει τη δύναμη κάθε χρόνο να ξεκινάς το πρωτάθλημα;

“Τις Κυριακές μου αρέσει να κοιμάμαι”, θα σου πουν.

“Το ποδόσφαιρο είναι ό,τι καλύτερο”, θα πουν οι φίλοι.

“Ποτέ δεν είμαστε μαζί”, θα παραπονεθεί η κοπέλα σου.

“Για φαντάσου να δουλεύεις και να σπουδάζεις;” θα πουν οι συγγενείς.

Εσύ σκέφτεσαι από μέσα σου και χαμογελάς.

Που να ξέρουν όμως τι σημαίνει για σένα πραγματικά το ποδόσφαιρο.
Την ένταση και τα νεύρα που δεν σε άφησαν να κοιμηθείς το βράδυ πριν από έναν αγώνα.

Τι ξέρουν για όλες τις φορές που έπαιξες άρρωστος ή τραυματίας;

Για τις φορές που έβαλες ένα κρίσιμο γκολ και οι συμπαίκτες σου σε αγκάλιασαν ανακουφισμένοι.

Για την αναπνοή που σου κόπηκε, καθώς περίμενες να ακούσεις την 11άδα από τον προπονητή.

Να κάνεις προετοιμασία μέσα στη ζέστη, ενώ οι φίλοι σου είναι για διακοπές.

Για τις βροχές που έφαγες στις προπονήσεις.
Eσυ και 10 άτομα μαζί σου, 11 αντίπαλοι, μία μπάλα και ένα σφύριγμα.

Αυτή είναι η ζωή μας και τι ξέρουν όλοι αυτοί;

Πολύς κόσμος λέει ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική ζωή.

Δεν ξέρω τι γνωρίζουν από τη ζωή, αλλά από ποδόσφαιρο δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα.”
Ανχελ Ντι Μαρία