”Πρέπει να ξεκινήσω με μια εξομολόγηση.

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που με ενοχλούν, αλλά αν υπάρχει ένα που με ενοχλεί, είναι η ιδέα ότι η ιστορία μου είναι ένα ποδοσφαιρικό παραμύθι.

Ξέρω ότι όταν οι άνθρωποι λένε ότι είμαι ένας είδος ”Κύριου Σταχτοπούτα” έχει ως στόχο να είναι κοπλιμέντο.

Το εκτιμώ, αλλά για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν το νιώθω σαν κοπλιμέντο, γιατί δεν είναι αλήθεια.

Δεν έχουν κινηθεί μαγικά ραβδιά προς την κατεύθυνσή μου, δεν κέρδισα κάποιο είδος λοταρίας για να βρεθώ σε ένα από τα μεγαλύτερα κλαμπ του κόσμου.

Ο λόγος που είμαι παίκτης της Λίβερπουλ είναι ο ίδιος λόγος που είμαι αρχηγός της χώρας μου.

Δούλεψα απίστευτα σκληρά για να φτάσω εκεί που βρίσκομαι και κάνοντας αυτό, κατάφερα να εκμεταλλευτώ στο μέγιστο όποιο ταλέντο έχω.

Γιατί έχει σημασία αυτό;

Στην αλήθεια, δεν έχει σημασία για μένα ως άτομο.

Πιθανότατα δεν έχει σημασία ούτε για την οικογένειά μου.

Έχει σημασία μόνο επειδή υπάρχουν, ο Θεός ξέρει πόσα, μικρά Αντι Ρόμπερτσον εκεί έξω. Παιδιά που προσπαθούν να πείσουν τους ανθρώπους ότι το ταλέντο τους αξίζει μια ευκαιρία. Παιδιά που απλά χρειάζονται μια ευκαιρία για να φτάσουν εκεί που αξίζουν.

Παιδιά που μπορεί να τα παρατήσουν αν αρχίσουν να πιστεύουν ότι μόνο ένα παραμύθι μπορεί να τα σώσει.

Ποτέ δεν ήθελα να είμαι το αφισο-παιδί, αλλά αν πρόκειται να είμαι αφισο-παιδί για κάτι, θα έπρεπε να είναι αυτό ― αν δεν τα παρατάς και αν συνεχίζεις να πιστεύεις στον εαυτό σου όταν οι άλλοι σε αμφισβητούν, μπορείς να τα καταφέρεις.

Μπορείς να δείξεις ότι είσαι αρκετά καλός.”

Andy Robertson