“Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι πρόεδροι, είναι ότι δεν συνειδητοποιούν ότι δεν αρκεί να αγοράσεις σούπερ επιθετικούς, γιατί οι μεγάλες επιτυχίες, ιστορικά, γεννιούνται απο την άμυνα.
Η άμυνα είναι το τμήμα που ζυγίζει περισσότερο.
Αυτός που θα δεχτεί λιγότερα γκολ, είναι πιο σκληρός.Οι φιγούρες πουλάνε συνδρομές και φανέλες, αλλά οι παίκτες με την αθόρυβη δουλειά, είναι αυτοί που αξίζουν περισσότερο.
Τεχνικά, ο Ρονάλντο, το Φαινόμενο, ήταν ο πιο δυνατός ποδοσφαιριστής που έχω ζήσει, μια πολεμική μηχανή, αλλά σε μια πιο συνολική προοπτική, ο καλύτερος ήταν ο Πάολο Μαλντίνι.
Αμυντικός.
Αμυντικός σαν την κόλαση.
Απολύτως στον υπερθετικό βαθμό.
Σωματικά, ψυχικά, ήταν πλήρης σε όλα, η επιθυμία που είχε όταν έφτασα στη Μίλαν ήταν η ίδια που έδειχνε στο γήπεδο σχεδόν σαράντα χρόνια.
Το πάθος του ήταν το παράδειγμά μου, μια πυξίδα που θα με συνοδεύει όχι μόνο για όλη μου την καριέρα, αλλά για όλη μου τη ζωή.
Μου έμαθε πώς να κερδίζω, να χάνω, να ψάχνω και να βρίσκω ένα στόχο, να υποφέρω, να χαίρομαι, να συμπεριφέρομαι, να θυμώνω, να συγχωρώ, να είμαι ήσυχος, να μιλάω, να αποφασίζω, να εμπιστεύομαι, να αξιολογώ τις στιγμές, να εμπιστεύομαι το ένστικτο, να είμαι εγωιστής και να βγαίνω μπροστά σαν αρχηγός.
Ο Μαλντίνι είναι ο εαυτός του αλλά και ένα κομμάτι μου.
Η Μίλαν όλα αυτά τα χρόνια είχε παίκτες όπως οι Μαλντίνι, Μπαρέζι, Κοστακούρτα, Νέστα, Σταμ, Τιάγκο Σίλβα στην άμυνα, ποδοσφαιριστές εξαιρετικού επιπέδου, ανθρώπινες ασπίδες για να προστατέψουν τα λάθη των άλλων.
Όσο είχε τέτοιου είδους αμυντικούς, έκανε ότι ήθελε.
Αν ήμουν πρόεδρος, δεν θα έστηνα ποτέ μια ομάδα με πρωταθλητές στην επίθεση και κάκιστη άμυνα.
Είναι παραπλανητική διαφήμιση για να κοροιδέψεις τους οπαδούς.”
Αντρέα Πίρλο
