«Τι σημασία έχει που δεν χρησιμοποιώ καθόλου το δεξί;
Έτσι κι αλλιώς, πάντα με ένα πόδι κλωτσάς τη μπάλα, οπότε δεν χρειάζεται να είσαι το ίδιο καλός και με τα δύο».
Ενας θρύλος του ποδοσφαίρου.
Οταν ακούς για Ουγγαρία, είναι το πρώτο όνομα που σου έρχεται στο μυαλό.
Ο μεγάλος Φέρεντς Πούσκας!
Πέτυχε 700 γκολ σε 709 εμφανίσεις, με τις φανέλες των Χόβεντ Βουδαπέστης, Ρεάλ Μαδρίτης και φυσικά της Εθνικής Ουγγαρίας.
Τρεις φορές πρωταθλητής Ευρώπης με τη Ρεάλ Μαδρίτης και φιναλίστ του τελικού του Παγκοσμίου Κυπελλου το 1954 με την Ουγγαρία.
Φερεντς Πούσκας, ένα όνομα μια ποδοσφαιρική ιστορία!
Ο Φέρεντς Πούσκας γεννήθηκε από πτωχή οικογένεια σλαβικής καταγωγής, υπό την ονομασία Φέρεντς Πούρτσελντ Μπίρο, γερμανικό επίθετο με προέλευση από τη Σουαβία σύμφωνα με τα έγγραφα.
Η πραγματική ημερομηνία γέννησης είναι 1η Απριλίου όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Γκιέργκι Σέλουσι (György Söllősi) αλλά αυτή είναι η ημέρα των ανόητων στην Ουγγαρία και ο Πούσκας δεν ήθελε να είναι γνωστή αυτή η πληροφορία αλλάζοντας την ημερομηνία σε 2 Απριλίου και καταστρέφοντας όλα τα δεδομένα της ημερομηνίας γέννησής του, εκτός από εκείνα που υπήρχαν στο διαβατήριό του.
Ο πατέρας ήταν ημιεπαγγελματίας ποδοσφαιριστής έχοντας το ίδιο μικρό όνομα και η μητέρα μοδίστρα.
Στην οικογένεια σταδιακά, η μητέρα και τα παιδιά δεν μιλούσαν πλέον Γερμανικά.
Το 1937 άλλαξε το επίθετό του.
Αυτό έγινε λόγω του αυξανόμενου εθνικισμού του τότε καθεστώτος που υποχρέωσε τους Ούγγρους με «περίεργα» ονόματα να τα αλλάξουν.
Έτσι το όνομα της οικογένειας Πούρτσελντ άλλαξε σε Πούσκας.
Πέρασε τα πρώτα του χρόνια σε ένα σπίτι στο Κισπέστ, με 32 ενήλικες και 132 παιδιά.
Το 1938 ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στις μικρές ομάδες της γενέθλιας πόλης του χρησιμοποιώντας το όνομα Μίκλος Κόβατς (ουγγ. Miklós Kovács) καθώς η κατώτερη επιτρεπόμενη ηλικία ήταν αυτή των 12 ετών.
Ο Φέρεντς Πούσκας, 1 Απριλίου 1927 – 17 Νοεμβρίου 2006, ήταν Ούγγρος ποδοσφαιριστής, που θεωρείται ως το πρώτο υπέρλαμπρο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών με πολυάριθμους τίτλους σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο.
Το 1995 ανακηρύχθηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου (IFFHS) ως ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στο επίπεδο της υψηλότερης εθνικής κατηγορίας βραβεύοντάς τον, ενώ ψηφίστηκε ως 6ος καλύτερος παίκτης του 20ού αιώνα στις εκλογές της Ομοσπονδίας.
Εκλέχθηκε επίσης 7ος καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα σε ειδική ψηφοφορία του περιοδικού France Football, ανάμεσα στους νικητές της Χρυσής Μπάλας το 1999.
Ο Πούσκας, γνωστός και ως ο «Καλπάζων Συνταγματάρχης», έπαιξε για σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα για ουσιαστικά τρεις ομάδες και όταν έπαιζε για αυτές, ήταν οι καλύτερες στον κόσμο, στοιχείο εξαιρετικά σπάνιο.
Ξεκίνησε την καριέρα του στη Χόνβεντ Βουδαπέστης, όπου αγωνίστηκε για 13 χρόνια και κέρδισε όλους τους τίτλους που διεκδίκησε, στα χρόνια που συνέχισε την πορεία του με τη Ρεάλ Μαδρίτης έπραξε το ίδιο.
Ήταν επίσης ηγετική φυσιογνωμία της καλύτερης Εθνικής Ουγγαρίας που υπήρξε στο ποδόσφαιρο, γνωστής ως «Μαγικοί Μαγυάροι» και το πρώτο μεγάλο «δεκάρι» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Το σώμα του δεν ήταν ευλογημένο για να πρωταγωνιστήσει στο άθλημα όντας υπέρβαρος, όμως το χαμηλό κέντρο βάρους λειτούργησε θετικά όπως αποδείχθηκε, δυνατά πόδια, με το αριστερό να εξαπολύει με τρομακτικό ρυθμό ισχυρότατα σουτ, με πολύ συχνά επιτυχημένα αποτελέσματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το βραβείο της FIFA για το καλύτερο γκολ της χρονιάς πήρε το όνομά του, έχοντας κλείσει την καριέρα του με αναλογία τερμάτων ανά αγώνα 1,02 για τους επίσημους αγώνες (και σχεδόν 1,00 σε εθνικό επίπεδο) και με 806 γκολ βρίσκεται στην 6η θέση όλων των εποχών.
Η αγωνιστική του παρουσία με την εθνική ομάδα της Ουγγαρίας του χάρισε τη φήμη ως του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της υφηλίου στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1950.
Ορίζοντας το άθλημα την εποχή του κατέρριψε ρεκόρ κόσμου διεθνών συμμετοχών και τερμάτων αλλά όχι τον τίτλο του Παγκοσμίου πρωταθλητή, με την ευκαιρία του 1954 να χάνεται, προϊόν ευρέως αποδεκτής αδικίας ποικίλων παραγόντων, με την ομάδα να θεωρείται ως η καλύτερη που δεν κατέκτησε τον κορυφαίο ποδοσφαιρικό θεσμό.
Ως προπονητής οδήγησε το 1971 τον Παναθηναϊκό στη μεγαλύτερη επιτυχία που είχε ποτέ ελληνική ομάδα στην Ευρώπη: στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, όπου ο ΠΑΟ ηττήθηκε από τον Άγιαξ.
