”Τα σημάδια ήταν όλα εκεί, γιατί ο πατέρας μου, ο οποίος είχε επιστρέψει στο σπίτι μετά από ένα χρόνο που εργαζόταν στην Γερμανία ως σιδηροδρομικός, άρχισε να φαίνεται όλο και πιο περίεργος και αποπροσανατολισμένος και μετά να χτυπά την μητέρα μας μπροστά μας, ακόμα και όταν είχαμε δείπνο μαζί το βράδυ.

Θα μπορούσε να το κάνει ανά πάσα στιγμή.

Πήγα πολλές φορές στην αστυνομία για να μου πουν ότι αν δεν έβλεπαν το αίμα δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι ‘αυτό.

Στο σπίτι υπήρχε πάντα μια ατμόσφαιρα τρόμου, γιατί από τη μια στιγμή στην άλλη θα γινόταν βίαιος, ειδικά απέναντι στη μητέρα μου, η οποία υπέστη αυτές τις βίαιες εκρήξεις.

Για χρόνια τη μητέρα μου την έδερνε και την έδερνε μπροστά μας.

Ήταν μια μικρή πόλη, υπήρχε μια αίσθηση ντροπής, πέρα ​​από τον φόβο της μητέρας μου ότι θα το μάθουν οι άλλοι.

Τα κράτησε όλα λίγο κρυφά.

Η μητέρα μου ήταν καλή γυναίκα, αλλά ο πατέρας μου είχε εμμονή με την ιδέα ότι θα τον απατούσε, μια τρέλα που συμβαίνει ακόμα και σήμερα.

Ωστόσο, ο αστυνόμος, μπόρεσε να πει ότι μέχρι να δει το αίμα δεν μπορούσε να επέμβει.

Ένα πρωί ο πατέρας μου ξύπνησε, πήρε το τσεκούρι και πήγε να σκοτώσει τη μητέρα μου ενώ εκείνη έπλενε ρούχα στο ποτάμι κοντά στο σπίτι.

Μια από τις αδερφές μου ήταν εκεί, έπαιζα ποδόσφαιρο εκεί κοντά.

Πήρα τη μαμά μου στο τμήμα…

«Είδες τι έγινε;» είπα στον αστυνόμο.

«Πόσες φορές έχω έρθει εδώ, τώρα βλέπεις το αίμα».

Σήμερα, όμως, δεν έχω κακία σε κανέναν, ο πατέρας μου ήταν ένας άρρωστος που δεν θεραπεύτηκε.”

Αντρέα Καρνεβάλε