Vieri: «Chino, θυμάσαι τις προπονήσεις του Kούπερ;
Το τρέξιμο ξεκινοήυσε και κρυβόσουν στο δάσος.
Εξαφανιζόσουν.
Μετά γυρνούσες βρεγμένος, γιατί έπεφτες στο ποτάμι.»
Ρεκόμπα: «Δεν είχα καλές σχέσεις με τον Κούπερ, όπως και όλοι. Αυτά δεν ήταν προπόνηση, ήταν ασκήσεις για τους Πεζοναύτες.
Κάποτε μου είπε...
 «Δεν μου αρέσεις, γιατί κάνεις ότι προπονείσαι και δεν θέλεις να παίζεις μαζί μου».
Του είπα:
«Βρες μου κάποιον στον κόσμο που να είναι ικανός να το κάνει αυτό.
Απτην στιγμή ποιυ είμαι στο γήπεδο, κάνω προπόνηση κανπνικά».
Πήρα την μπάλα, την τοποθέτησα στο έδαφος και έκανα μπαλιά 80/90 μέτρων και η μπάλα έπεσε στο κεφάλι σου, το θυμάσαι Μπόμπο;»
Βιέρι: «Ναι, θυμάμαι, με πλήγωσες.
Ολο το βράδυ ήμουν με πονοκέφαλο.
Είχες αριστερό πόδι που μπορούσες να παίξεις περπατώντας.
Έκανες ότι ήθελες την μπάλα. Ήσουν κάτι που δεν είχα δει ποτέ.
Ήσουν αυτός που μου σέρβιρε τα περισσότερα γκολ στην καριέρα μου».
Ρεκόμπα: «Ο Κούπερ μου είπε: «Μπράβο!!! Ξέρω ότι μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με την μπάλα, αλλά πρέπει να ιδρώσεις».
Από εκείνη τη μέρα γίναμε εχθροί, όταν με άφηνε να παίξω έκανα πάντα τη διαφορά, αλλά δεν ήμουν ο ποδοσφαιριστής που θα θυσιαζόταν στη προπόνηση.
Αν είχα προπονηθεί περισσότερο, θα μπορούσα να γίνω ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών, αλλά ήθελα απλώς να παίξω και να χαρώ.
Έπρεπε να είμαι ελεύθερος να εκφραστώ από τα μισά του δρόμου, όπως ο Μπάτζιο, ο οποίος είχε πρόβλημα στο γόνατο απο μικρός.
Και αυτός σκεφτόταν όπως εγώ, στην πραγματικότητα τα πήγαινε καλά με τον Mazzone.
Υπάρχουν παίκτες που δεν είναι φτιαγμένοι για να θυσιάζονται, αλλά για να επινοούν.
Οι προπονητές που με κατάλαβαν περισσότερο ήταν ο Τζίτζι Σιμόνι και ο Βάλτερ Νοβελίνο στη Βενέτσια».
Υπάρχουν παίκτες που τρέχουν πίσω από την μπάλα και παίκτες που τρέχουν την μπάλα.
Το όμορφο αυτό το ποδόσφαιρο πριν από πολλά χρόνια, φτιαγμένο από ταλέντο και φαντασία.