”Ήμουν εγώ, ο Νέστα και ο Μαλντίνι, στην προπόνηση ένας προς έναν εναντίον του Πάτο.
Όλοι κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον… “ποιος θα πάει??”
Ο Μαλντίνι με βάζει στην ίντριγκα “πάμε Αρχηγέ”.
Με αποκάλεσε Αρχηγό ο Πάολο.
«Όχι όχι» του απαντώ κρυμμένος.
Σάντρο πήγαινε λέει μετά….
Αλλά και ο Νέστα κουνάει το κεφάλι του.
“Δεν μπορείς να τον μαρκάρεις αυτόν” του λέμε.
Εκείνες τις μέρες, μόλις έφτασε στην Μίλαν… δεν μπορούσες πραγματικά να τον μαρκάρεις.
Στον Σερτζίνιο είπα…
“Αυτός που θα γίνει το μεγαλύτερο σέντερ φορ της Εθνικής Βραζιλίας είναι μπροστά μας, ο Αλεσάντρε Πάτο”.
Το λέω κάθε φορά που με καλούν στην τηλεόραση, κλωτσούσε και με τα δύο πόδια, κλωτσούσε καλά στημένα, έπαιζε αριστερά ή δεξιά, σκόραρε με κεφαλιά και μετά είχε εκπληκτική ταχύτητα και δύναμη στα πόδια, τρελή αλλαγή κατεύθυνσης, ποτέ δεν ήξερες πώς να τον περιμένεις.
Έβλεπα τον Πάτο στο Μιλάνο κάθε μέρα, δεν μιλάω ενω τον έχω δει μόνο στα βίντεο.
Έχω δει αυτά τα πράγματα, έχω προπονηθεί μαζί του.
Του έδωσα λίγη διορία μέχρι να πρωταγωνιστήσει.
Μετά όταν έφυγα άρχισα να ρωτάω….
“Πώς είναι αυτό το αγόρι;”
Και ο Serginho πάντα μου απαντούσε…
“Τραυματίας, τραυματίας, πάντα τραυματίας.”
Μα ήταν σαν να πετούσε…” Συνήθιζα να απαντώ.
Ανεξήγητο.
Στον Πάτο είδα με τα μάτια μου ένα σέντερ φορ, που είχε καιρό να εμφανιστεί.”
Καφού