«Και όταν έπαιζες εναντίον του, είχες την συνείδησή σου ήσυχη, γιατί ήξερες ότι αντιμετώπιζες κάποιον που ίσως δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο.

Ήταν πολύ περισσότερα από το ποδόσφαιρο.

Τα χάλασε όλα, ανέβασε το επίπεδο των επιθετικών τόσο πολύ που μετά, όταν μιλούσαμε για φαινόμενα, έλεγα…

‘Όχι, υπάρχει μόνο ένα φαινόμενο, οι άλλοι είναι καλοί παίκτες’.

Όταν έπαιρνε την μπάλα, άλλαζε τα πάντα. \

Τον απειλούσαμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού…

«Τώρα θα σε χωρίσουμε στα δύο» και γελούσε.

Αλλά δεν τον πιάσαμε ποτέ, ούτε καν τον κλωτσήσαμε.

Μας τελείωνε, αλλά βγήκα με μεγάλη αξιοπρέπεια και είπα…

«Αυτός είναι πολύ δυνατός παίκτης».

Δεν μπορούσα να σταματήσω κάποιον τόσο δυνατό.

Μετά τον είδα και στο Μιλάνο, λίγα χρόνια μετά, με λίγα κιλά παραπάνω και λίγα ”λιγότερα” γόνατα, αλλά ακόμα τρελός στο παίξιμο.

Παίξαμε μικρά παιχνίδια στο Milanello κατά τη διάρκεια του διεθνούς διαλείμματος, έξι Ιταλοί εναντίον έξι Βραζιλιάνων.

Χάσαμε 7-0.

Πάντα έφταιγε αυτός ο τύπος.

Πήγαινε ακόμα στα ”κόκκινα” πολύ γρήγορα, ακόμα και χωρίς γόνατο και με λίγα παραπάνω κιλά.

Οι μεταγενέστεροι δεν έχουν καμία σχέση μαζί του.

Αν κοιτάξετε τις καριέρες, μπορεί να κατέκτησαν περισσότερα αλλά αν κοιτάξετε τα ματς δεν συγκρίνονται παικτικά με τον Ρονάλντο το Φαινόμενο.

Σε έκανε να φαίνεσαι λίγος όσο καλός κι’αν ήσουν, σε περίμενε, σε σημάδευε, σε σεβόταν και μετά όμως γελούσε πάντα με αυτό το χαμόγελο που σε έκανε νευρικό.

Θυμάμαι όταν τραυματίστηκε, ένιωσα κι’εγώ άσχημα.

Ήταν αγαπητός σε όλους, αστειευόταν με όλους.

Ένα φαινόμενο».

Αλεσάντρο Νέστα