”Μεγάλωσα ως οπαδός της Γιούβε, με τον θρύλο του Ρομπέρτο Μπάτζιο και είχα την τύχη να μάθω από αυτόν και να είμαι συμπαίκτης του για δύο χρόνια.
Στο τέλος της προπόνησης, τον ακολουθούσα για να μάθω απο αυτόν, για να παρατηρήσω τον τρόπο με τον οποίο αγγίζει την μπάλα.
Ο Ανιέλι έλεγε οτι ο Ρόμπι είναι ο Ραφαέλο και εγώ ο Πιντουρίκιο, ένας νεαρός ζωγράφος προορισμένος να μιμηθεί τον δάσκαλο. Έτσι άρχισα να βαδίζω στα χνάρια του μεγάλου Ρομπέρτο Μπάτζιο!
Κατέκτησα τα όνειρά μου που είχα ως παιδί κερδίζοντας το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Στον τελικό εναντίον της Γαλλίας, στα πέναλτι, στο περπάτημα μέχρι να φτάσω εκεί, έβλεπα την ζωή μου, να περνάει μπροστά απο τα μάτια μου.
Μετά τον θρίαμβο, βρέθηκα μόνος στο γρασίδι στο Βερολίνο, ξαπλωμένος, κοιτάζοντας τον ουρανό, όπως έκανα όταν ήμουν παιδί.
Συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου ξεκίνησε ανάμεσα στους τοίχους του σπιτιού μου, όταν έσπαγα τα τζάμια γιατί σκεφτόμουν μόνο την μπάλα.
Τώρα έχω άλλα δύο όνειρα…
Το πρώτο αφορά την χώρα μου. Να βοηθήσω τους νεόυς.
Το δεύτερο είναι, να νικήσουμε επιτέλους τον καρκίνο.
Έχασα τον πατέρα μου πριν απο είκοσι χρόνια και από τότε αποφάσισα ότι πρέπει να βοηθήσω τους γιατρούς και να σταθώ στο πλαί τους οικονομικά και ηθικά.
Αυτο θα είναι το δεύτερο Παγκόσμιο που θα κερδίσω.”
Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο
