Υπάρχουν ιστορίες αγάπης όπου το πιο δυνατό συναίσθημα τo νιώθεις στην αρχή, όταν όλα φαίνονται καινούργια και πρέπει να ανακαλυφθούν, είναι οι ιστορίες που ζεις κάνοντας μελλοντικά σχέδια από την αρχή.
Αλλά πολύ συχνά, αυτά τα μελλοντικά σχέδια δεν προσεγγίζονται καν.
Μετά, υπάρχουν εκείνες που είναι οι πιο όμορφες ιστορίες αγάπης.
Είναι οι ιστορίες που έχουν αμέσως μια υπέροχη αίσθηση ότι με τον καιρό δεν τείνει να αποδυναμωθούν, αλλά μάλλον να δυναμώσουν και που συχνά, ακόμα και όταν τελειώνουν, ποτέ δεν το κάνουν πραγματικά.
Σε αυτές πολύ συχνά δεν χρειάζονται λόγια, ένα βλέμμα ή μια χειρονομία αρκεί για να ξεκαθαρίσει ότι υπάρχει μια πολύ έντονη αίσθηση στη βάση.
Το 1993 ξεκίνησε μια από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης, από αυτές που δεν θα ξεχαστούν ποτέ, από αυτές που δυστυχώς τελείωσαν νωρίτερα από το αναμενόμενο, αλλά αν θέλουμε μπορούμε να πούμε ότι δεν τελείωσε και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Είναι η ιστορία ενός αγοριού που γεννήθηκε στο Conegliano και μιας ομάδας από το Τορίνο, που αναζήτησαν ο ένας τον άλλον, αγαπήθηκαν και μετά χώρισαν, με την τεράστια λύπη του αγοριού, που θα ήθελε να αποσυρθεί από τους δικούς του ανθρώπους.
Τον είχαν δει να μεγαλώνει και να γίνεται άντρας, καθώς και ένας εξαιρετικός ποδοσφαιριστής.
Είναι μια ιστορία 706 παιχνιδιών, 290 γκολ και 73 ασίστ.
Είναι μια ιστορία 16 τροπαίων, μιας Serie B που έζησαν μαζί χωρίς να σταματήσει η αγάπη και τέλος είναι μια ιστορία 11 ετών ως αρχηγός, με τον Alessandro που υπερασπίστηκε αυτά τα χρώματα με τιμή όποτε χρειαζόταν .
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1993 ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Μεγάλης Κυρίας σε αγώνα Φότζια-Γιουβέντους, μπαίνοντας στη θέση του Φαμπρίτσιο Ραβανέλι.

«Γιατί δεν έφυγα όταν η Γιούβε υποβιβάστηκε στη Serie B;
Ένας Κύριος δεν εγκαταλείπει ποτέ την Κυρία του...».
12 Σεπτεμβρίου 1993...
Ένα νεαρό ταλέντο από την Πάντοβα κάνει την εμφάνιση του στα ασπρόμαυρα.
Αυτό το νεαρό ταλέντο ονομάζεται Alessandro Del Piero, είναι μόλις δεκαοκτώ ετών και πρόκειται να γράψει μια απίστευτη, συντριπτική και συναρπαστική ιστορία...
Μάλλον ανεπανάληπτη.

12 Σεπτεμβρίου 1993, στάδιο Zaccheria στη Φότζια, 74ο λεπτό.
Ο Τζιοβάνι Τραπατόνι αποφασίζει να κάνει αλλαγή...
Ένα δεκαεννιάχρονο αγόρι, με το νούμερο 16 στους ώμους του, μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο στη θέση του Φαμπρίτσιο Ραβανέλι.
Για το πρώτο του γκολ όμως θα πρέπει να περιμένει μόλις μία εβδομάδα, στον αγώνα με τη Ρετζιάνα, μόλις 28 δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του.
"Μου πήρε 10 λεπτά για να καταλάβω ότι θα γινόταν πρωταθλητής. Ο Άλεξ είναι ένας παίκτης που ανήκει στον κόσμο".
Σκέψεις και λόγια του Τζιοβάνι Τραπατόνι.
«Για να είμαι ειλικρινής, ένιωσα τη συγκίνηση περισσότερο κατά τη διάρκεια του αγώνα από τον πάγκο παρά όταν μπήκα.
Ήμουν πραγματικά απορροφημένος στο παιχνίδι.
Ήμασταν ισόπαλοι απέναντι σε μια πολύ δυνατή Φότζια.
Για το μέλλον υπόσχομαι ότι θα δώσω τα πάντα, το πάθος μου, την επιθυμία μου να κερδίσω, την περηφάνια μου να είμαι ο καλύτερος.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά θα προσπαθήσω.
Γιατί πιστεύω ότι κατάλαβα τι χρειάζεται για να είσαι πρωταθλητής, πρέπει να το θέλεις με όλη σου την καρδιά».
Η υπόσχεση κρατήθηκε.