“Η σχέση μου με τον Ιντζάγκι…

Ήταν υπέροχη μέχρι που εμφανιζόταν σε τετ α τετ με τον τερματοφύλακα και ήμουν ελεύθερος δίπλα του.

Ο Πίπο, πάντα δεν έβλεπε τίποτα άλλο πέρα απο τον εαυτό του μπροστά στην εστία.

Εκτός γηπέδου ήμασταν φίλοι, τα πηγαίναμε καλά, αλλά στο γήπεδο ήταν αρκετά εγωιστής.

Το ίδιο έκανε και στην προπόνηση, όταν ήταν στην περιοχή έπρεπε να σουτάρει και δεν υπήρχε τρόπος να σου δώσει πάσα.

Σε έναν αγώνα η με την Πιατσέντσα η με την Πάρμα, μαλώσαμε άσχημα στα αποδυτήρια στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.

Υπήρξε μια περίσταση που θα μπορούσε να μου δώσει την μπάλα και το αποτέλεσμα αυτού, θα ήταν να σκοράρουμε.

Ήμουν ελεύθερος με άδειο τέρμα, μια πάσα περίμενα.

Αντ’ αυτού σούταρε και μπλόκαρε ο τερματοφύλακας.

Κερδίζαμε 1-0 στο ημίχρονο και όταν πήγαμε πίσω στα αποδυτήρια είπα…

“Γιατί; Τι έκανα λάθος?? Θα μπορούσαμε να σκοράρουμε απ΄την αρχή και να μας φύγει το άγχος.

Ξεκίνησε τα συνηθισμένα, λέγοντας ότι δεν με είχε δει και ότι μια φορά σε ένα ματς ήμουν εγώ που δεν του έδωσα την πάσα.

Ήθελα να του φωνάξω, αλλά ήμουν ο αρχηγός, δεν μπορούσα να αποσταθεροποιήσω το περιβάλλον.

Βλέποντας τι συνέβαινε, ο Μοντέρο ήρθε κοντά του και του είπε..

«Πίπο, προσευχήσου να το κερδίσουμε το ματς».

Έγινε άσπρος.

Επιστρέψαμε στο γήπεδο και ευτυχώς κερδίσαμε χωρίς προβλήματα.”

Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο