«Έμεινα στην ιστορία ως o κουρέας της ομάδας.
Όλα ξεκίνησαν τυχαία, γιατί πάντα ψαλίδιζα μόνος τα μαλλιά μου. Κάποιος με είδε και ήταν καταστροφικό από τότε.
Ένα απόγευμα ο Γκατούζο εμφανίστηκε…
-Μαξ έχω ένα πρόβλημα.
-Έχεις περισσότερα από ένα…
-Τι πράγμα…
-Τίποτα. Πες μου…
-Έχω κάτι τούφες οι οποίες δεν στρώνουν.
-Τι λες…
-Δεν κάνω πλάκα, κοίτα με.
-Εντάξει Ρίνο, θα σε βοηθήσω, αλλά μη μου ζητάς να σε κάνω όμορφο, είμαι ένας αμυντικός που ξέρει να χρησιμοποιεί το ψαλίδι, όχι η Μαντόνα της Λούρδης.
Με ευχαρίστησε με τον δικό του τρόπο, έβαλα μόνο έναν όρο…
“Ρίνο κράτα το για τον εαυτό σου, σε παρακαλώ”.
Αντ ‘αυτού, όλη η ομάδα χαμογελούσε όταν περνούσα…
“Ο κουρέας της Σεβίλλης έφτασε.”
Κάποιος άλλος άρχισε να σφυρίζει την μελωδία της όπερας του Ροσίνι, προφανώς λάθος, μπερδεύοντάς την με την Ωδή στη χαρά του Μπετόβεν…
Πόση άγνοια Θεέ μου!
Ο Γκατούζο τα είχε πει όλα, τα πάντα, απευθείας.
Το πρόβλημα είναι ότι στη συνέχεια, όλοι ήθελαν να τους κουρέψω.
Ο Μπουφόν ζήτησε να του τα διορθώσω και ο Τζιλαρντίνο με τον Περότα ήθελαν κανονικό κούρεμα.
-Αλλά δεν είμαι κουρέας…
-Δεν πειράζει έλα!
Χρόνια και χρόνια καριέρας πήγαν στον άνεμο.
Αλλά τελικά τους κούρεψα όλους. Μόνο ένας έμεινε μακριά…
Ο Καμορανέζι!
Ολοι οι υπόλοιποι άρχισαν να του φωνάζουν…
-Μάουρο, ο Μαξ σε ψάχνει…
-Πες του ότι δεν είμαι εκεί.
Δεν τον αφήνουν σε ησυχία.
Από τους σεφ μέχρι τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, το σλόγκαν είναι πάντα το ίδιο.
Μέχρι που μια μέρα κουρασμένος, είπε…
-Θα με κουρέψεις μόνο αν κερδίσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο.
-Σίγουρα??
-Εντάξει”.
Μετά το 3-0 κόντρα στην Ουκρανία, του το υπενθύμισα.
Μετά τον ημιτελικό το ίδιο.
Υπήρχε ένταση μεταξύ του ημιτελικού και του τελικού, αλλά δεν το ξεχάσαμε ποτέ.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, συμπεριλαμβανομένου του Καμορανέζι, που κάθεται σε ένα σκαμνί στη μέση του Ολυμπιακού Σταδίου του Βερολίνου.
Την κοτσίδα του, την κρατούσα στο χέρι μου για λίγο, αλλά μετά την έχασα όταν άφησα τον εαυτό μου να παρασυρθεί από τις μπύρες…
Αυτός πέθανε εκεί… μαζί με τη Γαλλία.”
Μάσιμο Όντο
