”Εχει αποδειχθεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει υγιές επαγγελματικό ποδόσφαιρο, υγιής επαγγελματικός αθλητισμός γενικότερα.

Από τη στιγμή που εμπλέκεται το χρήμα, εμπλέκονται οι εξουσίες, φυσικά και δεν μπορεί να υπάρχει αγνότητα.

Δεν μπορεί να υπάρξει αγάπη για αυτό καθαυτό το άθλημα.

Όλα επικεντρώνονται στο κυνήγι του πλούτου και της δόξας.

Επιβάλλονται οι καπιταλιστικοί νόμοι, οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς, ο θεμιτός και ο αθέμιτος ανταγωνισμός.

Συνολικά, όλα τα σάπια στοιχεία που προωθεί ο καπιταλισμός.

Για παράδειγμα, όταν υπάρχει το στοίχημα, υπάρχει το χρήμα, είναι πότε δυνατόν να υπάρχει υγεία; Επομένως, μόνο ο ερασιτεχνικός αθλητισμός και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, το «αγνό», αυτό που αγαπάμε, αυτό που παίζαμε και παίζουμε στις αλάνες, είναι αυτό που θέλουμε.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, που προσφέρει έντονα συναισθήματα, τα οποία δύσκολα συναντάς σε άλλα αθλήματα.

Η κοινωνικότητα και ο πολιτισμός που πηγάζει μέσα από το ποδόσφαιρο είναι πράγματα για τα οποία μπορεί να νοιώθω περήφανος, αλλά για τον μικροαστισμό και τη βρωμιά του καπιταλισμού, που αναδύεται παγκόσμια, δεν μπορώ παρά να είμαι απογοητευμένος.

Ανατριχιάζω με τη βία που ασκείται μέσα και έξω από τα γήπεδα, με το βιασμό του ποδοσφαίρου που συντελείται από τους ανθρώπους, που το διοικούν.

Οι τραγελαφικές φιγούρες διαιτητών που απροκάλυπτα αλλοιώνουν αποτελέσματα, καθώς και οι γελοίες αποφάσεις των αθλητικών αρχών είναι… αστείες στιγμές, που βιώνουμε και σήμερα στο ποδόσφαιρο.

Φυσικά, δεν μπορώ να παραλείψω την αθλιότητα και την αστείρευτη πηγή αστεϊσμού της αθλητικής δημοσιογραφίας.

Στο Καυτανζόγλειο, όταν έβγαιναν οι παίκτες του Ηρακλή στο γήπεδο, είχα καθιερώσει να παίζεται από τα μεγάφωνα το Victory is mine των VIRGIN STEELE και το In Union We Stand των OVERKILL…

Τα πλούτη, η δόξα και οι ηδονές – πάθη που συνάντησα πολύ νωρίς, στα χρόνια της νιότης μου, προσπάθησαν να κυριεύσουν τη ζωή μου και να σκοτώσουν τις ιδέες μου, μα δεν τα κατάφεραν…

Όταν στη μάχη με τα τέρατα του κρατικού μηχανισμού, με τα τέρατα του φασισμού βγήκα νικητής, δεν έγινα ο ίδιος τέρας.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη μου.

Όταν βάζεις ένα γκολ, ο κόσμος μπορεί να σε προσκυνήσει. Μετά από αυτό όμως χρειάζεται κοινωνική και πολιτική συνείδηση, για να μεταφέρεις μηνύματα αλληλεγγύης και συναδελφικότητας στον κόσμο.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι, έτσι όπως το γνώρισα όταν ήμουν έξι-εφτά χρονών.

Είναι αυτή η χαρά του να έχω την μπάλα στα πόδια μου, να παίζω, να βάζω γκολ. Δεν έχει τίποτα άλλο. Είναι ένα ομαδικό παιχνίδι. Που βλέπεις ένα παιδί να παίζει με τέτοια σοβαρότητα και αγάπη, χωρίς να το νοιάζει καν αν θα κερδίσει αυτό ή οι φίλοι που τυχαίνει να είναι στην αντίπαλη ομάδα.”

Σάββας Κωφίδης

Μια μεγάλη και συμπαθητική μορφή!

Συνέντευξη σε σε LIFO και στο περιοδικί ”Πριν”