Μεγάλωσε στο Σαν Χοακίν, μια κοινότητα εργατικής τάξης στο Σαντιάγκο.
Είχε μια δύσκολη παιδική ηλικία, έζησε μέσα στην φτώχεια.
Εψαξε κάθε δυνατό και θετικό μέσο για να βγάλει χρήματα για την οικογένειά του.
Από εννέα ετών, έκανε κοπάνα από το σχολείο, έφευγε με το ποδήλατο και πήγαινε στον ιππόδρομο του Σαντιάγκο, ταΐζοντας άλογα και καθαρίζοντας στάβλους για πολύ λίγα χρήματα, ήταν μία από τις πρώτες του δουλειές.
Ο Αρτούρο Βιντάλ, έψαχνε κάθε πιθανή επιλογή, που θα μπορούσε να βγάλει τον ίδιο και την οικογένειά του από τη φτώχεια, μέχρι που μια μέρα ο θείος του, ανακάλυψε το ταλέντο που είχε στο ποδόσφαιρο.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
“Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι η πείνα και το κρύο και ο τρόπος που πάλεψε η μητέρα μου και όλη η προσπάθεια που έπρεπε να κάνει για να μας δώσει κάτι χωρίς να έχουμε τίποτα.
Ήμουν δεκατέσσερα και μια μέρα η μητέρα μου επέστρεψε χωρίς να μπορεί να μας προσφέρει τίποτα.
Σκέφτηκα…
”Αυτό δεν μπορεί να συμβεί ξανά.
Πρέπει να γίνω ποδοσφαιριστής.”
Και αποφάσισα να κάνω δέκα φορές περισσότερη προσπάθεια από τον καθένα σε κάθε προπόνηση για να φτάσω να γίνω επαγγελματίας. Σήμερα χαίρομαι που βλέπω τη μητέρα μου ευτυχισμένη, βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν χαρούμενα και ξέρω ότι δεν θα περάσουνε εκείνες τις άσχημες καταστάσεις που πέρασα εγώ.”
Αρτούρο Βιντάλ
